Distinguished Gentleman’s Ride
Hij werd in 2012 voor het eerst georganiseerd, de Distinguished Gentleman’s Ride (DGR). Een internationale toerrit die bravoure, nostalgie, coole motoren, nog coolere rijders, gedistingeerde kleding en pure ambiance met elkaar verenigd. Afgelopen zomer werd de tweede editie georganiseerd, die simultaan in 110 steden, verdeeld over 26 landen, werd verreden waaronder Amsterdam, Den Bosch, Nijmegen en Wageningen. MotoPlus pikte aan bij die laatste!
Roald Dahl schreef het boek over de GVR, de Grote Vriendelijke Reus. Heel wat anders dan de DGR, de Distinguished Gentleman’s Ride, een mondiaal motorevenement in het leven geroepen om fondsen te werven voor onderzoek naar prostaat aandoeningen. Prima, de meesten van ons hebben immers zo’n onderdeel.
Bart van de Vossenberg is de organisator van de Wageningense editie van de DGR, waarbij het volgens hem allemaal draait om “puike motoren en gedistingeerde dames en heren, die gecombineerd worden tot een eersteklas evenement”. De insteek is dat alle deelnemers M/V in groot gala of ander stijlvol tenue komen. Inclusief klassieke pijpen, bolhoeden, ivoren sigarettenpijpjes, polkadot jurken en high heels. De bij het sponsorpakket horende opplaksnorren zijn daarbij facultatief.
De veiligheidsmaffia zal al snel opmerken dat dergelijke kleding niet motorveilig is, maar wees gerust, de rit duurt niet lang en wordt in een soort veredeld slentertempo verreden. Bovendien heeft onderzoek uitgewezen dat het huishouden veel gevaarlijker is dan motorrijden. En zong Dirk Witte in 1917 al niet “Mensch, durf te leven”? Dat staat zelfs op Youtube, moet dus wel waar zijn!
Wat voor mensen en motoren op zo’n evenement op af komen? De deelnemers waren in ieder geval geen loodzware Goede Doelen-verslaafden. Ze kwamen voor de grap, de fun. Omdat het de eerste keer was. Omdat motorrijden leuk is en om sociaal prettig bezig te zijn. De DGR’ers hadden ook best goed over dingen nagedacht, waren positief en stonden mild relativerend in het leven. Tijdens de stijlvolle stop bij Kasteel Doorwerth spraken we met een mid-twintiger en een krasse 60 plusser. Met Dames, en met Heren. Allemaal voorzien van een correcte outfit en stralende glimlach. Er waren smokings, tweed outfits, bolhoeden, oude leren rijbroeken, netnylons en messcherpe stiletto hakken. Alles conform de dresscode van de organisatie, waarbij iedereen glunderde en lekker losjes met elkaar babbelde. Inclusief de nieuwsgierige burgerbezoekers van het Kasteel, waaronder een bejaard, echt genetisch chique koppel met twee verveeld kijkende Afghaanse windhonden. In Wageningen startten ongeveer zestig motoren, die officieel mee reden, maar onderweg kwam daar nog wat bijvangst bij. Terwijl er ten kastele goede gesprekken werden gevoerd, gedistingeerd aan koffie en thee werd genipt stond er op het binnenhof van Doorwerth een verbijsterende collectie motorfietsen. Die varieerde van een Indian uit het jaar kruik in showroomconditie, tot de Honda CBX van een van de medewerkers van het wereldwijd opererende CMSNL.com. Tel daarbij een scala aan eigenbouw en verbouwde motorfietsen als café racers, een paar customs en choppers, een nestje vertederende Jawa’s, wat keurige, recente BMW’s en andere meer serieuze motorfietsen, evenals een vrolijk matzwarte MZ met transportzijspan, en je hebt een aardig beeld van wat de binnenplaats haar motorische glans gaf. En dan vergeten we nog de doorleefde Harley XLCR die aan museale bewaar- en restauratielust was ontsnapt en zo te zien leefde op een dieet van veel slaag en weinig vreten.
Na de stop ging het in bescheiden tempo in colonne terug naar Wageningen. Deze werd in het stedelijke Arnhem nog even onderbroken door weinig gedistingeerde verkeerslichten. Bij Café Daniels in Wageningen verzamelden zich intussen ook al zo piekfijn geklede burgers en burgeressen. Ze gingen naadloos op in de binnen druppelende groep van motorrijders. Het werd laat en gezellig daar op de Vijzelstraat nummer 1, waarna iedereen afscheid nam met een hartelijk en welgemeend: “Tot volgend jaar!”
