Crossen op een skipiste
Ze zijn er allemaal: Peter Reitbauer, Daniel Stocker, Christian Scheiflinger en 170 andere ‘Gipfelstürmer’, die tijdens de Snow Speed Hill in het Oostenrijkse Pichl de Reiteralm op knallen. Een spektakel van Gaudiaanse allure!
Stop, wacht. Dat met Gaudi hoort de organiserende MSC Reiteralm niet graag. “Het is zeker geen carnaval hier”, zegt PR-man Franz Erhardt, “we hebben topatleten aan de start.” Topatleten? “Nou”, licht Franz toe, “een zege in de Snow Speed Hill zegt wel wat in de motorwereld hoor.” Franz bedoelt eigenlijk: in de Oostenrijkse motorwereld. Hij staat op het startgedeelte, links naast het dalstation van de skilift van Reiteralm, en kijkt naar boven: 550 meter piste (ofwel: de ‘Grande Finale’), door pistenbulli’s mooi vlak geprepareerd en tot wel 40 graden steil. Dat met die topatleten klopt in zoverre, dat Marcel Hirscher hier gisteren was. Hirscher, Oostenrijks alpine-skiër, trainde op de Grande Finale voor de beide wereldbeker reuzenslaloms in Hinterstoder. Hirscher is wel vaker op de Grande Finale te vinden. De crossers slechts één keer per jaar, tijdens de Snow Speed Hill.
Het spektakel kent een eenvoudig recept: zeven tot negen rijders stellen zich beneden telkens in motocross-stijl op. Het startlint schiet omhoog en ze denderen allemaal de berg omhoog. De eerste drie gaan een ronde verder, de rest gaat naar de herkansing. En dat gaat zo door tot aan de finale.
“Maar zo simpel is dat niet”, zegt Daniel Stocker, die de Snow Speed Hill alle meerdere keren gewonnen heeft. Alles begint volgens hem met de vraag welke lijn dit keer de snelste is. Links, net als vorig jaar? Of toch het spoor rechts, omdat daar de sneeuw harder is?
Als de pers een competente gesprekspartner zoekt, dan schuiven ze bij MSC Reiteralm al snel deze Daniel Stocker naar voren. De 41-jarige Oostenrijker nam deel aan het WK Enduro, de Zesdaagse en had een fabriekscontract bij KTM. Dat merk is hij trouw gebleven: hij rijdt een aangepaste 560 Supermoto. Stocker verraadt ons waar het bij de motor om draait. In de eerste plaats om vermogen – hoe meer, hoe beter. Ten tweede: gewicht – hoe minder, hoe beter. Daarom zoek je tijdens de Snow Speed Hill ook vergeefs naar machines met een extra lange swingarm, zoals je die bij een zomerse hillclimb wel tegenkomt. Dat maakt hier alleen maar zwaar en traag. Licht en sterk is hier het devies.
Daarnaast spelen de banden een beslissende rol. Spikes zijn ten strengste verboden. Reiteralm-freaks als Stocker weten dat er in principe maar één bandentype is, waarmee je hier kunt winnen. Welk type precies? Stocker zwijgt. Zal hij het vertellen? Maar bijna iedereen in de paddock weet het al en dus ‘klapt hij uit de school’: “Mitas, de C10 of de C12.” Deze Mitas, ontworpen voor sneeuw en modder, heeft een extreem zachte rubbercompound. De sleutel tot succes. Dit keer heeft Stocker voor de C12 gekozen, omdat het profiel nog grover is dan dat van de C10. Gezien de harde en ijzige sneeuw een voordeel, denkt Stocker. En omdat hij over één nacht ijs wil gaan, heeft hij extra lamellen in de banden gesneden, met de hand. Uren is hij er mee bezig geweest.
Het verhaal van Snow Speed Hill gaat terug tot 2003. Een handvol specialisten uit de omgeving Schladming-Pichl in de streek Steiermark stormde ’s avonds na sluiting van de piste met de crossmotor omhoog, tegen de Reiteralm op. Dit tot groot vermaak van de ski-toeristen beneden in de Kustall Après Ski Bar. Die keken met grote ogen naar die gekke locals, die met hun motoren omhoog reden langs plekken waar zij zelf op hun ski’s nauwelijks naar beneden durfden. “We dachten: als de mensen er zo veel lol om hebben, laten we er dan ook maar een echte wedstrijd van maken”, vertelt Franz Erhardt, één van de mannen van het eerste uur. Ze richten de MSC Reiteralm op en in 2006 was het dan zo ver: de eerste officiële editie van Snow Speed Hill.
Hoe enorm populair het evenement inmiddels is, wordt ieder jaar bij de inschrijving weer duidelijk. Op de website van de vereniging telt een klok de resterende tijd tot het volgende inschrijfmoment af. Tot op de seconde nauwkeurig. Op 13 januari 2016 om 9.00 was het weer zover. Vijf minuten later waren alle 170 startplaatsen vergeven. Het overgrote merendeel van de 600 rijders, die zich inschreven, had dus het nakijken.
Snow Speed Hill is een spektakel in het schijnsel van sfeervol strijklicht. Training vanaf 17.30 uur, series vanaf 18.30 uur, finales vanaf 20.00 uur. Daarvoor nog de rijdersbespreking: 170 rijders in wedstrijdkleding wachten in het paddock, boven in de sneeuw staat Hans Pürstl, president van MSC Reiteralm, en legt de regels uit. Als dat is gebeurd, gaat het los. De ene na de andere manche wordt verreden, een staccato aan races, de rijders vliegen ‘aufi’ (omhoog) en boemelen daarna links naast de piste weer rustig naar ‘oabi’ (beneden). Aufi-oabi, aufi-oabi, ergens verlies je als toeschouwer het overzicht: is het nu een herkansing of toch nog een serie? Wat maakt het ook uit, het draait in eerste instantie om de actie. Frisse berglucht? Vanavond niet! Dan de uitslag: Daniel Stocker heeft ze er allemaal afgereden. Later, tijdens de gezellige afsluitende party in het paddock, gaat iedereen nog eens steil, maar dan achterover….
