Column Sebastiaan Labrie 16-2010
Ergens aan de kust van Mexico zit ik op het balkon van mijn ‘cabanas’, zo’n lieflijk paradijselijk huisje. Het is gebouwd op een heuvel, waardoor ik over de toppen van wuivende palmbomen een prachtig uitzicht heb op de indrukwekkende golven, die met veel plezier surfers proberen te vermorzelen. Als het vloed wordt, kunnen ze een hoogte van 5 à 6 meter bereiken, waardoor alleen geoefende beachboys de strijd met ze aangaan. Het dwingt respect af. Het is twee uur `s middags, mijn derde biertje heeft net ´plop´gezegd en mijn gedachten dwalen wat doelloos rond, terwijl ik het flesje aan de lippen zet. Het leven is even prettig simpel en compleet en als ik ergens een pauzeknop zou kunnen vinden, zou ik hem direct indrukken om de tijd stil te zetten. Of zou ik juist vooruit spoelen? Bij thuiskomst staat er namelijk een nieuwe motor op mij te wachten. Niet nieuw nieuw, maar tweedehands nieuw. In ieder geval nieuw in mijn belevingswereld. Het zal wel met mijn opvoeding te maken hebben, want het kopen van een net uit de fabriek gerold vervoersmiddel vind ik geldverspilling. Misschien ligt het ook wel aan mijn opvoeding. Mijn vader was chirurg met bijpassend inkomen, maar heeft tot voor kort altijd tweede- of derdehands gereden. Zelf ben ik een groot fan van BMW’s GS-familie, maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om plusminus 18.000 euro neer te tellen voor een R1200GS als ik voor een derde van de prijs een R1150GS kan krijgen. Ja, ik zal minder koppel en een dertig kilo zwaardere fiets hebben. ‘I don´t care’. Van het geld dat ik over houd, kan ik veel te veel leuke dingen doen. In mijn tienerjaren hebben de Mad Max films met Mel Gibson grote indruk op mij gemaakt, waardoor elke tweewieler die ik rijd lomp en zwart moet zijn en dikke banden moet hebben. En hij moet grommen. Het geld dat ik dus over heb, stop ik met kinderlijk genoegen in het oppimpen van motoren. Het eigen karakter dat je zo aan een motorfiets kunt geven, spreekt me enorm aan. Ik zie er de lol niet van in om diep in de buidel te tasten en op een kant-en-klaar product de winkel uit te rijden en zo de wereld rond te tuffen. Het is iets wat ik heb overgehouden aan het tijdperk dat alle yuppen in Amsterdam, tijdens de zomer drie dagen op spiksplinternieuwe Harley’s gewichtig door de straten knalden. God, wat vonden ze zichzelf stoer. In mijn ogen waren het kansloze rukkers, die even een image gekocht hadden. Sneu. Misschien moet je me nog eens naar deze mening vragen als ik toevallig tegen een paar rondslingerende miljoenen ben aangelopen, maar op dit moment denk ik er zo over. Ik wil het karakter van de rijder terug zien in het type motor dat ‘ie rijdt. Niet het product dat overheerst. Ik hou ervan als je de liefde en trots voelt van de rijder voor zijn machine. Zo wordt, ‘as we speak’, mijn R1150GS matzwart gespoten, krijgt ‘ie bredere sloffen, worden de velgen Ferrari-rood gespoten, krijgt het geluid een opkikker met een vervangingsdemper en wordt de verlichting aangepast. ‘Lomp to my Max’. Naar mijn idee wordt de GS zo lekker bruut. Over smaak valt niet te twisten, no? Ik kan in ieder geval niet wachten om deze verlenging van mijn jongeheer te bestijgen. Ik hoop dat ik nooit volwassen word! Eerst nog even Mexico beleven. Oef, wat kan het leven toch zwaar zijn. Ha!ZELF BEN IK EEN GROOT FAN VAN BMW’S GS-FAMILIE, MAAR GEEN HAAR OP MIJN HOOFD DIE ER AAN DENKT OM PLUSMINUS 18.000 EURO NEER TE TELLEN VOOR EEN R1200GS ALS IK VOOR EEN DERDE VAN DE PRIJS EEN R1150GS KAN KRIJGEN.
