Column Noortje

Soms loopt een leven precies zoals je het niet verwacht. De ironie van het lot of een goddelijke ingreep, het is maar net hoe je het wilt zien. Mijn leven begon in een groot sprookjeshuis in een middelmatig dorp in het westen van het land. Oude krakende zolders zonder licht en tot aan de nok volgestapeld met oude kasten, vermolmde bedsteden en volgens mijn grootvader een legioen kabouters. Om het huis kippen en konijnen, knoestige bomen, moestuin en vruchtenstuiken. Mijn hoofd vol met liefde voor beestjes en plantjes; in mij leefde geen grotere wens dan later boerin te worden. In mijn grote natuurbehoud-behoefte was ik ervan overtuigd dat ik nooit, maar dan ook nooit van mijn leven een rijbewijs zou halen. Het ideealleen al: met mijn gat op een zachte stoel en onder begeleiding van een gezellig muziekje bijdragen aan liters zure regen! Ik niet!Maar er was voor mij nog een andere reden dat ik dit onderwerp zo fanatiek bestreed: ik was bang voor snelheid! In de Efteling stond ik steevast met mijn twee blonde staartjes op tassen te passen bij de achtbaan. Na één ervaring heb ik de sprekende vuilniskabouter bijna gevuld met de inhoud van mijn meisjesmaag. Mijn moeder verhaalt op familiegelegenheden wel eens het vroegste begin van deze diepgewortelde snelheidangst. Het schijnt dat ik al verkrampte als iemand wat snel met me de trap af liep, toen ik nog een baby was. Opvallend vond ze het. Later zat ik met grote krokodillentranen vastgeplakt aan de deurpost achterin de auto van mijn stuntende oom. Slalommend om de witte strepen op het wegdek dacht hij zijn neefjes en nichtjes even een groot plezier te doen. Ook was hij vervend motorrijder, maar ik bleef er verre van. Een huivering bij de gedachte: zonder gordel en kreukelzone op twee wielen schuin de bochten door? Mij niet gezien!Ik kan me voorstellen dat je nu een beeld van me vormt van het arme vrouwtje die angstig het leven trotseert, maar niks is minder waar. Eigenlijk ben ik helemaal niet zo’n angsthaas. Ik zou mezelf eerder omschrijven als toch wel een semi-stoere vrouw. Met een zekere vorm van genoegen pluis ik bijvoorbeeld beestjes uit die in staat van verre ontbinding verkeren. Bij zware sloop- en sjouwenklussen sta ik vooraan in de rij. Bergen ren ik enthousiast omhoog en kijk met groot plezier de diepte in. Maar snelheid… Dat is van een heel ander kaliber, dat is tegennatuurlijk, gecreëerd door het ongeduld van de mens.Maar de tijd gaat door en het leven verandert. Leeftijd en liefde helpen een handje. De grote gemene deler is dat ze maken dat je dingen anders gaat bekijken. Dus uiteindelijk behaalde ik toch mijn autorijbewijs; leeftijd maakte dat ik met meer nuance keek naar het autovraagstuk. Het je kunnen verplaatsen met wat meer snelheid dan een oude studentenfiets heeft immers ook zo zijn voordelen. De motor bleef een vreemde, verre wereld. Maar toen kwam toch dat moment: verliefd op een man met motor! Liefde is het soort emotie dat angst verzacht en je in staat stelt dingen te doen die je nooit van jezelf had verwacht. Ik kijk nu terug op 32 jaar en glimlach bij de beelden die voorbij schieten in mijn hoofd. In de schuur staat mijn eigen Sophie. Een prachtige grijs, blauwe Honda CBF600. Toegegeven een omafiets onder de motoren, maar ze brengt me overal! Ik geniet als ik voel dat we samen door de bochten glijden en mijn rechter hand volledig controle heeft over onze snelheid. Mijn lijf vult zich met geluk als we onder prachtige bomen rijden en de zon zien spelen op het wegdek. Overweldigend om de wind te voelen trekken aan het stuur en aan alles wat maar een beetje wapperen wil! Mijn wezen siddert bij het zien van de kilometerteller die steeds verder doordraait als ik een stil stukje snelweg vindt. En een grote verrassing: die stoere motormannen en -vrouwen zijn aardig, warm, zelfs omarmend! We zwaaien naar elkaar, een stuk verbroedering door een blok ijzer onder onze billen. En zo mijmer ik op een mooie zaterdagochtend, met een kop kruidenthee en verse snee zelf gebakken brood. Zonnenstralen vallen op de landkaart, terwijl ik stipjes plaats voor de komende motortoertocht; langs prachtige weilanden en boerderijen. Het leven is mooi!