Column Maarten Siffels MP 23-2008

Naar mijn werk reis ik met de trein. Heen motorbladen lezen, terug slapen. Het laatste stuk van de reis, dwars door Hilversum, leg ik af in het bedrijfsbusje. Achter me zit vaak hetzelfde meisje. Soms hoor ik haar praten, met een stem waar ik rillingen van krijg. Een Katja Schuurman-stem. Zo’n hees geluid, dat zacht langs je ruggengraat raspt…Als ik haar hoor praten kijk ik niet om. Zulke stemmen dienen met ogen dicht genoten te worden. Het hees raspende geluid, zo heb ik ooit gelezen, is uiting van een tertiair geslachtskenmerk en komt dientengevolge vooral bij vrouwen voor. Het vrouwelijk strottenhoofd sluit niet helemaal goed af. Het zuigt daardoor tijdens het praten valse lucht aan. Dat verklaart die hese bijklank, niet de rillingen. Ha, valse lucht! We zijn gelukkig weer op bekend terrein. Daar weet ik alles van. Door scheuren in de rubbers konden de carburateurs van mijn RD 350 ook valse lucht trekken. En dat was niet de bedoeling, want dan werd het mengsel veel te arm. Voor je het wist, stond je met een gat in een zuiger langs de weg… Het busje is inmiddels halverwege, maar in hartje Hilversum zit het verkeer muurvast. Ik mijmer verder, over valse lucht en over een andere hese stem, waar ik ten tijde van diezelfde RD 350 volledig voor gevallen ben. Ze nam de telefoon aan, toen ik een rondje ging bellen om die motor (mijn eerste) te verzekeren. Ik hoefde niet verder te bellen. Deze stem had me alles kunnen verkopen. Het kantoor van de agent zat in Utrecht. “Moest ik langs komen?”, vroeg ik. Nee, dat hoefde niet. Ik moest alleen de gegevens doorgeven en dan was alles in orde. Morgen, als ik de motor ging ophalen, kon ik meteen rijden. “Zal ik de motor komen laten zien?”, stelde ik nog voor. Daar moest de stem erg om lachen. Ze had een heel fijne lach. Nee, dat hoefde ook niet. Morgen was het zaterdag en dan was het verzekeringskantoor gesloten. Jammer, ik had graag gezien wie er aan de stem vast zat. Jaren later ben ik daar toch achter gekomen. Om een of andere reden moest ik langs bij het kantoor. Er bleek behoorlijk wat aan de stem vast te zitten. Iets te veel eigenlijk. Zo’n kilo of 120 en 50 jaar levenservaring. Aardig karakter, dat wel, en nog steeds goedlachs. Maar de magie van de stem was er een beetje af.Veel later, het verzekeringskantoor was inmiddels overgegaan van de Oorspronkelijke Eigenaar naar zijn zoon, Eigenaar Junior, kreeg ik van de verzekering allerlei nieuwe eisen opgelegd. Zo moest ik niet alleen de motor afsluiten met een ART gekeurd slot met veel sterren, ik moest het ding ook voorzien van een goedgekeurd alarm. Werd allemaal geregeld. Maar een jaar later begon het gezeur opnieuw. Het goedgekeurde alarm bleek van de ene dag op de andere bij het schroot te kunnen. Nieuwe eisen, volgens de verzekeraar. Waren de dieven dan zoveel handiger geworden in dat jaar, vroeg ik nog. Waren ze bijgeschoold? Of hadden ze misschien nieuw gereedschap gekocht?De verzekeraar bleef hierop het antwoord schuldig. Ik moest binnen drie weken aan de eisen voldoen, anders werd ik er uit gekeild. Van verzekering veranderen leek toen het beste alternatief. Eigenaar Junior werd gebeld, maar nam niet op. En de stem werkte er niet meer. Junior was de laatste jaren toch wat lui gebleken. Elke keer als ik van motor wisselde ontving ik van de Rijksdienst voor het Wegverkeer een schrijven, dat de motor bij hen niet als verzekerd bekend stond. Dan moest ik via Junior weer een artikel 34-verklaring bij de maatschappij regelen om boetes te voorkomen. Geen halszaak, wel gezeur. Nu ook trouwens, want hij reageerde nergens op. Niet zo gek, het kantoor bleek opgeheven! Daarop ben ik naar een lokale agent gestapt, die ook onze huisverzekeringen behartigt. Zij hebben verder alles geregeld. Hoe het verder met Eigenaar Junior gelopen is, weet ik dus niet. Maar ik vermoed dat hij het kapitaal, dat door zijn hardwerkende vader vergaard is, heeft verbrast. Ergens in het warme zuiden. Aan casino’s, champagne en snelle auto’s. En aan hese vrouwen. Vooral wat het laatste betreft kan ik helemaal met hem meevoelen. Ah, we zijn er. Het bedrijfsbusje levert ons af bij de werkplek. Ik blijf strak voor me uitkijken. Nog even de magie van de stem vasthouden.Maarten Siffels