Column Maarten Siffels 15-2009

Ik ben een vriend-van-heel-vroeger tegen gekomen. Laatst, op een feestje. We hebben elkaar lang niet gezien. Terwijl ik op hem af loop, stel ik vast dat hij er welvarend uitziet. Tv-bruin en met een Gerard Joling-kapsel. Naast hem staat een blondine die zijn dochter kan zijn, op heel erg hoge hakken. Zijn rechterhand, met pilsje, hangt losjes gedrapeerd over haar strakke derrière…“Ach”, ontsnapt me. “Ben je niet meer met Helma?” Want ik weet nog hoe verliefd hij was, heel lang terug op de middelbare school. En hoe onafscheidelijk van zíjn stille Helma uit de Vogeltjesbuurt. Ook al was ons contact verwaterd, van een afstand hoorde ik af en toe dat ze nog altijd bij elkaar waren. Dat zijn dan van die zekerheden waar een mens zijn wereldbeeld op bouwt. “Niet meer bij Helma?”, schatert hij, “dit is Helma! Schat, draai je eens om”. De blondine volgt gehoorzaam de aanwijzing op. “Kijk”, zegt mijn vriend-van-heel-vroeger, wijzend op een Playboy-waardige voorgevel. “Dat wás een kleine B-cup”. Nu niet meer, kan ik u verzekeren. “Goh”, zeg ik bewonderend, “wat ze tegenwoordig allemaal niet kunnen maken”. Mijn vriend glundert. “En moet je hier kijken”. Teder trekt hij haar bovenlip omhoog. Ik zie het gebit van een achttienjarige. “Alleen maar worteltjes?”, informeer ik. “Casablanca”, knipoogt mijn vriend veelbetekend. “En toen we daar toch waren, zijn we ook all the way gegaan. Hebben we meteen de hele onderkant laten doen. Achter alles zo tien centimeter opgetrokken en voor weer helemaal strak. Met een Brazilian Wax van de zaak”. Zijn “trophy-wife” zoals het in het Engels zo mooi heet, lacht er verzaligd bij. Helma! Ik had haar nooit herkend. En nog altijd even stil. Maar het bevalt haar blijkbaar goed, dat strakke gevoel van onderen.Ik besluit de hamvraag te stellen. “Gaan jullie nou ook vaker…. Eh…Want ik begreep dat jij toch niet meer zo… eh”. Mijn vriend ontsnapt een lachje. Kort, minachtend bijna, over zoveel onbegrip. “Ja hallo, ik ben toch niet gek? Met mijn eigen vrouw? Nee, die is alleen om naar te kijken. Stel je voor dat ze valt, of beschadigd wordt. Kan je zo weer opnieuw beginnen. En denk maar niet dat de verzekering daar één cent van dekt”.Dit van het eerste tot het laatste woord verzonnen gesprek kwam bij me op, toen ik voor een motorzaak naar een zwaar gepimpte supersporter stond te kijken. Een droomfiets. Alles wat van carbon en titanium kon zijn, was door deze edele materialen vervangen. Drooggewicht onder de 160 kilo, volgens de trotse eigenaar. Richting 200 pk. En aan de zijkant van de banden ruim 5 cm ongebruikt rubber. U begrijpt het al: “Alleen om naar te kijken.” Die momenten ken ik ook wel. Dat ik naast de motor zit en kijk. Doekje en busje siliconenspray bij de hand, mocht ik nog een vlekje zien. Maar toch altijd met de gedachte dat ik er binnenkort weer op mag rijden. Inclusief zijkant van de banden, want daar wonen de leukste rijervaringen. Maar ja: “Stel je voor dat ze valt…”Anderhalve week later begreep ik, vanuit een Zandvoortse grindbak, precies wat hij bedoelde. Na wat glij- en rolwerk zat ik daar, onderuit geveegd door een langzamere rijder die ik passeerde. Hoewel die ongetwijfeld zal volhouden dat hij door mij onderuit geveegd is. Hoe dan ook, het gebeurde op het circuit, dus denk maar niet dat de verzekering daar één cent van dekt. En ik ging zo goed! Vijf seconden sneller dan mijn beste tijd van vorig jaar. Om dan toch in de laatste sessie nog onderuit te gaan. Hoor ik daar iemand “overmoed” fluisteren? Dus ben ik nu spaarpotjes aan het omkeren, zegeltjes aan het plakken en petflessen aan het verzamelen. De restanten van de BMW zijn naar een opkoper en de mooie onderdelen worden via Marktplaats aangeboden. Ook het geld van de motorvakantie, die deze week had moeten beginnen, wordt bij het fonds “Help Maarten door de zomer” gevoegd. (Gironummer bij de redactie bekend).Van mijn merkdealer heb ik al een aanbod gehad, waar ik over nadenk, en ik snuffel op internet. Ik heb geen haast, want het tweedehands aanbod is ruim. Voel me ook weer een beetje vrijgezel, op zoek naar mijn nieuwe “Helma”: strak in de lak, diep bemind, doch weinig bereden. U gaat het horen!Maarten Siffels[[Neue BU bei das Bild]]Maarten Siffels werkt in de media, rijdt al ruim dertig jaar motor en laat jaarlijks zo’n 20.000 fun-kilometers onder zijn wielen verdwijnen. Hij maakt elke zomer een rondje door de Alpen en rijdt de laatste tijd regelmatig een knie aan de grond tijdens een circuitdag. Hij is (beter: was) de trotse eigenaar van een BMW R1200S, maar na zijn crash in Zandvoort is hij nu dus op zoek naar een andere machine.