Column Frank Weeink MP 22-2007

Meligheid is de ultieme vorm van survival als het wachten op een vliegveld of het wachten op een coureur je te veel dreigt te worden. Dat heb ik dit jaar wel geleerd. Ik kan het nauwelijks bevatten dat het GP-seizoen al weer voorbij is. Laten we eerlijk zijn: 2006 bracht ons veel meer spanning. Maar toch was 2007 voor mij minstens zo bijzonder. Al was het maar omdat ik bij mocht zijn.Maar naast die sportieve hoogte- en dieptepunten is het op gezette tijden lastig te ontkomen aan de meligheid. In Turkije, bijvoorbeeld. Waarom blijft het na drie opeenvolgende dagelijkse wekbeurten door een Turkse teckel op de binnenplaatsvan het hotel de vierde dag om half zeven stil, terwijl jij – inmiddels geconditioneerd alsPavlov’s hondje – helemaal klaar voor ligt voorde reveille? Ik leg dan meteen de link met datonduidelijke gerecht dat ik de avond daarvoorgeserveerd kreeg in het met TL-balken sfeervolverlichte etablissement. Het is niet altijdverstandig oorzaken te zoeken en verbandente leggen, en bovendien is in dat laatstedokter Costa veel beter. Dat weet ook collegaKlijn inmiddels. Gezamenlijk keuvelend liepenwe door het Turkse paddock toen ik plotselingin het luchtledige de toestand in de wereldstond uit te leggen: Corné was met zijn rechterbeenin een putje geschoten. Bloeden alseen hond en al bij de derde GP lag de helft vanhet RTL7-team op de behandelbank bij dokterCosta. Ik kon er wel om lachen. Maar ik hoefdedan ook niet zonder verdoving een wond vanvijf centimeter te laten hechten.Collega Klijn en ik zijn nogal muziekliefhebbersen dat leidt er te pas en te onpas toedat er oude hits voorbij komen in niet eerderbezongen toonsoorten. Twee voorbeeldjes:komt Mattia Pasini voorbij op zijn Polaris/Aprilia,wordt de vermaarde klassieker Volare zomaar verbasterd tot “Pooo-laris, oho”. En metCasey (niet die van de Sunshine Band) vaakin beeld verzint een “twisted brain” al snel“Ca-sey ra, sera, what ever will be, will be”.Als je dan zonder moeite weet te herinnerendat het origineel van Doris Day komt, voel jeje oud worden. Niet om te lachen? Meligheidis vaak alleen leuk als je er bij was. Maar wijhadden toch moeite om het droog te houdentoen achter ons in het media center de lieftalligepersdame van Michelin een paar uur laterzachtjes Volare en Que sera, sera begon teneuriën. Over oorzaak en verband gesproken.Zo fi losofeerden wij na een uitermate leukgesprek met designer Aldo Drudi over zijnvolgelingen. Zou de man die onder meerverantwoordelijk is/was voor de helmenvan Valentino Rossi, Mick Doohan en KevinSchwantz, een familiebedrijf bestieren? Samenmet zijn vrouw Trudi Drudi? En zouden dochterJudy Drudi en zoon Woody Drudi er ookeen baantje hebben?In Mugello maakten we meedat Formule 1-coureur Vitantonio Liuzzi meteen fan op de foto ging – die hem na het klikkenvan de camera moest vragen wie hij eigenlijkwas. We merkten dat de cameramensenvan Dorna de handen voor de ogen slaan alshet gebit van John “The Great White Shark”Hopkins in beeld dreigt te komen. Na tweedagen kwamen we er in ons hotel nabij Motegiachter dat de verhouding personeel (baliemedewerkers,keukenpersoneel, kamermeisjes)-bezetting (de RTL GP-crew; twee man dus)een beetje ruimbemeten was. We ervoerenna een gecancelde vlucht aan de lijve datde bankjes op het vliegveld van Minneapolisop de late avond bar weinig comfort bieden.We zagen dat je voor de veel aangeprezen“whale watching cruises” niet naar de kust vanMonterey hoeft, maar dat op de heuvels omhet circuit van Laguna Seca heel wat “whales”op het droge zijn getrokken. We hoorden inEstoril dat de nachtrust werd verstoord dooreen monteur van een tot nu toe onbekend geblevenMotoGP-team die om kwart voor twaalfnog een machine moest warmdraaien.We weten nu dat je het beste een tussenstopop het oergezellige Charles de Gaulle in Parijskunt plannen als je je bagage wilt kwijtraken.En tot slot constateerden we dat een innigevorm van vriendschap ontwikkelen met Tom-Tom van levensbelang is voor twee richtinggestoordemannen die al in Madurodam het overzichtverliezen. In Jerez zochten we namelijkmet de hulp van een uitgedeelde stadsplattegrondalsmaar wanhopiger wordend de plekwaar het Kawasaki Team zich presenteerde.Na te lang doelloos ronddolen, te veel twijfelenen te grof vloeken, werd TomTom toch om hulpgevraagd. Hij sprak slechts vijf – voor ons nual legendarische – woorden. “Over vijftig meterbestemming bereikt.”Ik zal niet zeggen dat dat soort momenten hetallemaal de moeite waard maken. Nee, zekerniet. Maar ik wil ze volgend jaar wel weermeemaken.Frank Weein