Column Frank Weeink MP 17-2008
Nou, gelachen heb ik zeker in Misano. Verbaasd heb ik me ook, daar in de buurt van het dwergstaatje San Marino. Gelachen om – zoals gewoonlijk – Valentino Rossi (“Ik slaap niet thuis, maar in mijn motorhome. Anders kan ik niet tot half negen in bed blijven liggen”), maar ook om Nicky Hayden. Verbaasd was ik over wat hij zei, wat er geschreven stond en wat gedaan werd. Never “ook maar één” dull moment in Misano. Het begint al op donderdagmiddag voor de race, rond half vier. Ik vraag Nicky Hayden of hij het opmerkelijke persbericht heeft gelezen van het Repsol/Honda Team na de dramatische GP van Brno. Zijn teammaat Dani Pedrosa veegde de vloer aan met bandenleverancier Michelin. Hayden, tijdens de GP van Laguna “off the record” ook weinig vleiend over het Franse rubber, haalt zijn schouders op. “Als wat er in stond Dani’s mening was, vind ik het goed”, aldus Hayden. “Ik vind dat je moet kunnen zeggen wat je vindt.” Helemaal waar; zelfs (of vooral) in dit wereldje van lange tenen, grote monden en kleine hartjes. Maar Hayden zegt nog meer. “Maar ik heb het niet gelezen. Ik lees die persberichten nooit. De mensen die die berichten maken verzinnen vaak maar wat.” Nou is die openbaring min of meer alom bekend in de paddock waar elk GP-weekend bossen bomen sterven om het journaille van teksten te voorzien. Pijnlijk – en tegelijk ook weer leuk – is het dat Hayden zijn rake tekst uit in het nijver meedraaiende recordertje van een nietsvermoedende – en dus lachende – PR-dame. Ik krijg bijna medelijden met haar.Haydens gelijk wordt in Misano – minimaal – twee keer bewezen. John Hopkins laat op vrijdag zijn Kawasaki moederziel alleen staan in de pitbox. Dear John heeft last van een gebroken rib en een heel vervelend plagende spier in zijn ribbenkast. Allemaal het gevolg van zijn crash tijdens de trainingen voor de GP van Brno. Heel aannemelijk zo op het oog. Maar het kippenhok dat paddock heet, kakelt al twee dagen over de echtelijke problemen tussen John en zijn Ashley met wie hij nog geen jaar in de echt is verbonden. Gevoelige kwestie, dat geef ik toe, en – dat meen ik oprecht – ook een kwestie die hopelijk goed opgelost wordt. Hoe verwoord je zoiets, vraag ik mij terplekke af, altijd in om op communicatief vlak iets te leren! Op vrijdagmiddag krijg ik het antwoord in het officiële Kawasaki-persbericht. “Om door zo’n kleine blessure aan de kant te moeten blijven staan, is erg teleurstellend”, zegt Hopkins. “Het is geen ernstige blessure, maar op de motor wel pijnlijk.” De vraag of de ware oorzaak voor Hopkins’ baaldag een gescheurde spier, een gekneusde rib of een gebroken hart is, blijft toch onbeantwoord. Hoe het er wel had moeten staan, weet ik eerlijkheidshalve ook niet, hoor. Voor dat soort dingen heb ik nooit doorgeleerd. Maar dat de officiële mededeling in het perscentrum niet serieus wordt genomen, beseft men bij Kawasaki ook wel. Op zondagmiddag komt het tweede voorbeeld van het betere dikke duimen-werk. Het nieuws dat Dani Pedrosa met onmiddellijke ingang Michelin verruilt voor Bridgestone, hakt er aardig in met luid gekakel tot gevolg. Ik moet zeggen, Michelin neemt het verlies op eerbare wijze, oordeel ik als ik Competitions Manager Biabaud heb gesproken. En dan komt het officiële Michelin-persbericht. “Ik dank Michelin en Honda voor hun wederzijdse begrip en voor het feit dat men instemt met mijn persoonlijke wensen. Ik ben me er van bewust dat ik enkele buitensporig negatieve uitlatingen heb gedaan over de Michelin-banden, hoewel Michelin me heeft geholpen aan een uitzonderlijk goede start van het seizoen.” Was getekend, Dani Pedrosa. Je hóórt het hem, de taalkunstenaar pur sang van het Catalaanse land, zeggen. En dan dat expressieve gelaat er bij – ik zié het voor me. Maar dan volgt de ontluistering (maar niet heus): twee Spaanse journalisten hebben Pedrosa geconfronteerd met het persbericht en die ontkent categorisch (hoewel hij dat woord waarschijnlijk niet gebruikte) het bovenstaande proza te hebben gesproken. De persdames van Repsol/Honda zegt van wel. Een spelletje Hogeschool Welles Nietes volgt…. Ach, als je in dat perscentrum rondloopt, weet je dat oren soms dingen horen die nooit gezegd zijn, maar die zo mooi klinken. Het moet ook maar zo blijven. Ik zou niet zonder persdames (en oké, ook persheren) kunnen. Zonder hen zou het een stuk saaier worden. Het is wel altijd handig om een speld bij de hand te houden. Om twee redenen: om door de onwaarheden heen te prikken én om hem te kunnen horen vallen. En in het geval van dat laatste: als het zover komt, is het tijd om je biezen te pakken. Dan is het pas écht saai geworden. Frank WeeinkMotoPlus-redacteur Frank Weeink verslaat met Corné Klijn de MotoGP voor RTL7[[Bild dazu aus MotoPlus 11, seite 91]]
