MotoPlus 24 - 2022

REIZEN KUSTTOUR SLOVENIË 56 MOTOPLUS REIZEN Sommige ideeën klinken in theorie welis­ waar goed, maar vallen qua uitvoering in de praktijk dan toch weer tegen. Dit zou er ook zomaar eentje kunnen worden. Ik ken Slove- nië weliswaar niet door en door, maar weet wel dat het niet bekend staat om zijn ‘Great Ocean Road’ of een andere alom geroemde kustweg die de zintuigen tot drie cijfers ach- ter de komma prikkelt. Slechts 46 kilometer lang is de kustlijn, wat kan er in hemelsnaam op die paar meter gebeuren? Misschien moet ik er niet te veel over nadenken, heb ik nu gewoon even te veel tijd. Ik vraag me af of Thorsten en Ferdi, die voor me rijden, er net zo over denken. We vliegen momenteel in formatie over de snelweg naar het land dat ooit deel uitmaakte van Joegoslavië, maar inmiddels alweer sinds 1991 zijn eigen broek ophoudt. Colonnes vrachtwagens, dagjes­ mensen en campers bevolken de drukke snelweg, dit gaat een lange dag worden! De hitte is zinderend en grote zwermen muggen doorbreken op sommige plekken de schemering. Het geelachtige licht van duizend straatlantaarns en nog meer ramen verlicht de kustlijn van Koper. We stoppen bij een kruispunt en openen onze vizieren. “Waar moeten we precies heen?”, wil Ferdi weten. “Ik heb een overnachting geboekt in het Grand Koper, een hotel dat precies tussen de oude stad en de jachthaven in ligt, wat ik er zo snel van zag.” Vanmorgen was ik te lui om de exacte locatie in te typen in het navigatiesysteem. Nu, meer dan duizend snel- wegkilometers verder, ben ik nog luier. En een naïeve optimist, uiteindelijk komt het allemaal wel goed! Hoewel ik de weg in deze contreien absoluut niet ken, besluit ik me wel als gids van ons trio op te werpen. Steeds de borden ‘centrum’ volgend, loods ik ons driemanschap door de avondlijke havenstad. Helder verlichte ijssalons verkopen nog steeds mollige bolletjes op broze wafels, stelletjes wandelen arm in arm, bootjes dobberen loom in de schemerige jachthaven. Maar waar is onze accommodatie voor de nacht? Geen idee. Het is tijd om aan Ferdi en Thorsten op te biechten dat ik eigenlijk geen idee heb waar ons bed voor de nacht staat. Bij een klein pleintje par- keer ik de Africa Twin onder een palmboom en zet mijn helm af om ze aan te spreken. Achter Thorsten en Ferdi doorbreekt een fel gloeiende neonreclame het nachtelijke donker, ‘Hotel Grand Koper’meldt het bord vol trots. “Jongens, we zijn er!” Na een marathonetappe zoals we die gisteren hadden, ben ik altijd enigszins sceptisch over hoe de volgende dag zal voelen. Als een dag gevuld met aspirines na een avond flink door­ halen, of feestelijk als een bezoek aan een pret­ park dat wordt afgesloten met een maaltijd in je favoriete restaurant? Zoals meestal het geval, zeker na een dagje weinig enerverend auto- snelweg rijden, is dat laatste het geval. Nieuws­ gierigheid en adrenaline vermengen zich met andere opwekkende stoffen in de bloedbaan van het lichaam, binnen een paar kilometer ben ik de dag van gisteren helemaal vergeten. De andere twee vergaat het hetzelfde. Instinctief schuifelen we met een grote glimlach onder de helm langs de kust. We komen niet ver, maar dat was allang bekend natuurlijk. Zelfs met de grootst mogelijke omwegen is het minder dan Kan een stad zich überhaupt van een mooiere kant laten zien? Piran is werke­ lijk een parel van een kustplaats. »