MotoPlus 17 - 2022

REIZEN VOGEZEN, FRANKRIJK 52 MOTOPLUS REIZEN Wanneer is een motorvakantie voor het laatst echt volledig in het water gevallen? In de letterlijke zin van het woord welteverstaan. Ik hoef hier niet lang over na te denken, want ik zit er momenteel middenin. En het leed lijkt nog lang niet geschied, ook niet voor mijn twee motorische lotgenoten. Thierry en Raoul staren met dezelfde bedrukte blik naar hun weer-apps als een wijnliefhebber die zijn chique Château Lafite-Rothschild per ongeluk voor een fles Maggi heeft verwisseld. Ik kijk nog maar eens naar buiten. Loodgrijze wolken houden de omgeving in een stevige houdgreep en werpen bij tijd en wijle een stortvloed aan water over de heuvels uit. Vier lange, lome dagen door de centrale Vogezen staan er op het programma, maar helaas stormt en onweert het nu dat het een lieve lust is. Hoe lang zouden we hier, ondanks alle gastvrijheid, nog vastzitten in herberg Pied du Hohneck? Bij de start in Villé probeerden we het drei- gende onweer nog redelijk naïef te negeren. Onze ledematen werden op energieke wijze opgewarmd in de bochten omhoog richting de top van de Col de Fouchy. Overal om ons heen hebben de bomen zich in weelderige kleuren gehuld, daar tussendoor doen de pittoreske gehuchtjes ons vrijwillig ver­ tragen. Dan, achter Lièpvre, zindert het asfalt omhoog naar Haut Koenigsbourg. En daar worden we voor de eerste keer echt met de harde realiteit geconfronteerd. Of beter gezegd, valt er niet meer aan te ontkomen. Wanneer we bij het kasteel stoppen, vertelt een brede glimlach op de drie gezichten nog een heel ander verhaal: ‘Ja, geef me meer van dit hier!’ En ‘meer van dit hier’ is ook echt geen probleem in deze fantasti- sche, met de meest waanzinnige bochten geplaveide regio. Alleen hadden we de diep­ grijze wolkentorens niet opgemerkt, die het heldere blauw van de lucht volledig hebben Links: vegetariërs onder elkaar. Rechts: de Route des Crêtes trekt zich niets aan van eventuele departementsgrenzen. verdreven. Waarschijnlijk een soort van struis­ vogelpolitiek, de kop in het zand steken en onder het mom van ‘wat je niet ziet, is er ook niet’ domweg het onvermijdelijke negeren. Of waren we simpelweg te zeer gegrepen door de route, door het fabelachtige uitzicht over de Rijnvlakte naar het Zwarte Woud of door het prachtige kasteel achter ons? Hoe dan ook, nu stoppen is geen optie. We willen verder gaan, want achter Sainte-Marie-­ aux-Mines voert de D48 omhoog naar de Col du Bonhomme. En laat dat nu de toegang zijn tot een etappe met koninklijke allure, de Route des Crêtes. Alleen zijn nu de wolken wel onmiskenbaar aanwezig; stevig vastgenageld aan de lichtgroene kammen en ingeklemd boven de smalle zijdalen, beroven ze ons volledig van de illusie van een gezellige en bovenal droge rit. Zo erg zal het vast niet