MotoPlus 16 - 2022

REIZEN ITALIË/KROATIË 52 MOTOPLUS REIZEN Wat is het lekkerste aan een ijsje? Wanneer de slagroom al is opgegeten, de wafel is ver­ kruimeld en de bolletjes zijn opgeslurpt, dan bevindt zich onderin de beker nog altijd een restantje gesmolten roomijs. Een koele, troebele soep van alle smaken die in de beker zaten. En als de lange zilveren lepel dan nog verder zou kunnen doordringen door de melkachtige sub­ stantie, door het kleine ronde tafeltje, de beige tegelvloer van de ijssalon en vervolgens door het bovenste gedeelte van de aardkorst, dan zou misschien aan het licht komen waar wij nu staan: in het hart van de ijsproductie. Waar dat is? In de Val di Zoldo. Nooit van gehoord? De Tre Cime di Lavaredo, of Drei Zinnen, liggen hier vlak om de hoek. Aha, nu begint er langzaam ergens een belletje te rinkelen, nietwaar? Dolo­ mieten! Of moet ik Dolomiti zeggen? Giorgio, die ik ken van een eerdere toer door dit zinderende berggebied, rijdt voorop op zijn lichtvoetige Suzuki DRZ400. Thierry, Raoul en ik volgen hem op onze Beierse hoogpoters. We zien echter bijna niets van de alom geprezen Val di Zoldo, waar de oorsprong van de ijskunst zich bevindt. Overal wordt ons gezichtsveld beperkt door een koele, troebele soep, dit keer niet in de vorm van een restant gesmolten ijs, maar als bijna tastbare nevel. Zo dik is het pak. Het zicht is minder dan vijftig meter en enige vorm van bebouwing is nergens te bekennen. Maar het wordt nog erger: op de Passo di Giau, normaliter een van de opus magnum-routes van de Dolo­ mieten, lijkt een ijsbom ingeslagen. Het misera­ bele zicht gaat vergezeld van halfbevroren ijs op de weg dat verdacht veel aan een citroensorbet doet denken. IJstijd! “Het is heel normaal dat het hier zo extreem rustig is nu”, vertelt Giorgio, wanneer hij onze enigszins verbaasde blik vanwege het ogen­ schijnlijk totale gebrek aan menselijk leven in de vallei ziet. “De meeste ‘gelatieri’werken niet hier, maar in de rest van Europa. Wanneer er hier burgemeestersverkiezingen zijn, moet dat altijd buiten het ijsseizoen vallen, anders zijn er niet genoeg geldige stemmen”, verduidelijkt hij, en geeft vervolgens de eenpitter de sporen in de richting van Cortina d’Ampezzo. Eindelijk opent de lucht zich en achter het Lago di Misurina steken de drie majestueuze toppen boven het wolkendek uit. Dolomiti in perfectie! Net als een Honda Bol d’Or of een Opel D Kadett, markeerden de bekende wit/rood/ groene ijslollies van het merk de jaren tachtig. Geheel in die tijdgeest doopten de Dolomiti-­ scheikundigen hun ijs destijds zeer diep in de kuip met de kunstmatige aroma’s. Minder ambacht, meer productie, en dat werd niet door iedereen gewaardeerd. De reden waarom de ijslolly’s in 1987 van de markt verdwenen. Maar sinds vorig jaar bindt Dolomiti in de diep­ vries opnieuw de strijd aan met de nieuwer­ wetse concurrentie met gebakken appel- en cactussmaken. Met de echte pieken in zicht klimmen we meter voor meter omhoog tot een sneeuwmuur een einde maakt aan onze voor­ waartse drang. Nu pas valt me op dat de Drei Zinnen qua kleur vooral doen denken choco­ lade-ijsjes met karamel, waar ik in mijn jeugd zo verzot op was. Het verlangen naar de koude smaken uit een vorig leven kunnen we noch bij de Drei Zinnen, noch verderop in het dal bij de ijsverkopers in Een bijzonder fraaie omgeving: het Lago Misurina bij de Tre Cime di Lavaredo, oftewel de Drei Zinnen, in de Dolomieten.