MotoPlus 15 - 2022

DOLOMIETEN ROADTRIP ROADTRIP MOTOPLUS 47  gaat fysiek niet zo kapot als wanneer je twee­ honderd rijdt. De cruise control is heel eenvou- dig in te stellen, maar de elektronica van de Honda steekt niet overdreven logisch in elkaar. Uiteindelijk krijg je alles voor elkaar, maar het gaat niet als vanzelf. Onderweg herinner ik me een scène uit TopGear. Daarin moeten typische Britse dames van respectabele leeftijd in een moderne auto de tripmeter op nul zetten. Het geworstel van de senioren met alle knoppen op het dashboard doet denken aan het gevecht met alle knoppen links en rechts op het stuur van de Africa Twin. Het knappe aan bergen is dat ze er ‘plotse- ling’ zijn. Het ene moment zie je alleen wat wolkenopbouw aan de horizon, het volgende moment ben je omringd door reuzen van steen. Van een dertien-in-een-dozijn-land- schap sta je ineens in een droomomgeving die door cultheld Bob Ross lijkt geschilderd. Plots maak je deel uit van een omgeving die geknipt lijkt voor een legpuzzel van minstens duizend stukjes. Een bruine rivier maakt in één keer plaats voor een beekberg die zo groen is dat je vreest voor een illegale lozing van chemicaliën. De blauwe zweem die over het reis-enduro en heeft met een tankinhoud van 24,8 liter ook niet snel last van droogte. Dat laatste is wel zo prettig, want we rijden uiteindelijk 2.044 kilometer. Daarin klokt de Honda 111 liter benzine weg en dat levert een gemiddeld verbruik op van 1:18,5. Dat consumptiegedrag levert in combinatie met de riante benzinevoorraad een geruststel- lende actieradius op. Bij het opstarten staat er 508 kilometer actieradius in het dashboard. Dat soort getallen maakt een motorrijder meer zen dan een dagenlang mediterende boed­ dhistische monnik. Die innerlijke kalme staat verdwijnt overigens als sneeuw voor de zon bij de eerste tankstop In Duitsland. Vooraf verlek- kerd door alle berichten over goedkoop tanken bij de Oosterburen, valt de € 2,50 per liter koud op het dak. Als je de Autobahn verlaat – twee­ honderd meter is daarbij al genoeg –, betaal je per liter plotseling zestig cent minder. Dat scheelt een slok op een borrel. Uiteindelijk ben ik in totaal € 263,- kwijt aan benzine, vignet en tolwegen voor een retourtje Dolomieten. Alleen rijden hoeft niet. Oud-collega Randy pre- fereert eveneens een toertocht XXL boven het gestress op Schiphol. Het levert mij naast gezel- ligheid als extra bonus nog meer innerlijke rust op. De benzinetank van Randy’s BMW GS heeft namelijk minder inhoud, waardoor ik altijd met een aangename hoeveelheid resterende peut de benzinestations bereik. In Randy’s geval is dat een keer compleet anders. Met het zweet op het voorhoofd leest hij bij de pomp af dat de actieradius van zijn BMW nog twee kilometer bedraagt. “Zeventig kilometer lang geen enkele pomp gezien”, verbaast hij zich nog eenmaal voordat de vulslang een geruststellende sloot peut in de Duitse boxer pompt. Zelfs met een kruissnelheid van 150 km/ uur kom ik op een volle tank volgens het dash­ board nog 425 kilometer ver. Het is dus zorge­ loos kilometers afmalen. Natuurlijk heb ook ik een voorkeur voor kronkelwegen, maar de charme van het ‘immer gerade aus’ is ook wel aan mij besteed. Het heeft iets therapeutisch om wel alert op het omringende verkeer te zijn, maar verdere gedachten in je helm uit te kun- nen sluiten. Om het landschap heel langzaam en kilometer voor kilometer minimaal te zien veranderen. Om vanaf de top van heuvels het omliggende landschap te bekijken. Als inwoner van het Vlakke Land blijven hoogteverschillen fascinerend. Om het ene moment een burcht op een heuveltop te bewonderen en dan over te gaan naar een steile rotswand die weer naad- loos overvloeit in een fraai vakwerkhuis. En zo glijd je duizend kilometer lang van de ene naar de andere kleine bezienswaardigheid. De enige dissonant is het turbulente kuipruitje waarmee ik zowel laag als hoog ruzie heb. Bij dit soort eindeloze marathonetappes is het lekker om de cruise control op 150 km/uur te zetten. Daarmee kom je goed vooruit, maar je »