MotoPlus 14 - 2022

REIZEN MOTOPLUS 55  Sighișoara is een waan­ zinnig mooie stad, waarvan het oude deel volledig terecht op de Werelderfgoedlijst staat. modellen met 1.200 cc of meer. En uiteraard zijn er ook de nodige rijk aangeklede Adven­ tures aanwezig. Grote gemeenschappelijke deler is het feit dat iedereen goed op het niet geasfalteerde avontuur is voorbereid, iedere motorfiets is namelijk voorzien van gripvolle noppenbanden. De officiële start is om 8.30 uur de volgende ochtend. De meeste deelnemers hebben er klaarblijkelijk zin in, want het gros van de aanwezige GS’sen staat al rond acht uur warm te draaien. Over warm gesproken: het is augustus en dat is doorgaans een van de warmste maanden in Roemenië, maar toch stijgt het kwik op dit moment nog niet eens tot in het tweecijferige bereik. “Hier in de Kar- paten is het altijd een stuk koeler dan in het omliggende laagland”, weet Matei, terwijl hij zijn handen over elkaar wrijft voor wat extra warmte. “Thuis in Boekarest zakt de thermo­ meter in deze tijd van het jaar zelden onder de 30 graden, dus prijs jezelf gelukkig nu.” De komende vier dagen hebben we zo’n 1.200 kilometer asfalt, zandwegen en woest terrein voor de boeg. De lunchpakketten worden in koffers en topkoffers opgeborgen, en dan gaan we op weg in kleine groepjes die gisteravond tijdens het diner zijn gevormd. We laten Brașov na twee of drie keer gas geven achter ons en rijden door licht golvend, duidelijk agrarisch georiënteerd landschap. Aan de rand van een dorp laten we het asfalt achter ons en volgen een riviertje over een onverharde weg. Zo tussen de tien en vijftien kilometer lang is de weg, waarop we werkelijk geen levende ziel tegenkomen. Meermaals doorkruisen we de waterloop; als je geen waterdichte laarzen hebt, zul je de rest van de dag met kletsnatte voeten moeten rijden. We passeren verschillende kleurrijke dorpjes waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Het voelt bijna als rijden door de vorige eeuw, langs vakwerk- en stenen huizen waar enkel een onverharde weg tussendoor loopt. Paar- denwagens in plaats van tractoren staan aan de rand van de weg en de fiets is hier ogenschijnlijk het enige vervoermiddel voor de lokale inwoners. Jonge honden rennen met de motorfietsen mee, kleine kinderen zwaaien vrolijk en de oudere dorpsbewoners zitten op het plein, maken een praatje en kijken ons een beetje verwonderd na. Niet zelden graast er een eenzame koe in het groen naast de hoofdweg. Achter de kleine dorpen wisselen bloeiende weides en vrucht­ bare akkers elkaar voortdurend af. Op de vel- den werken boeren en hun knechten zich in het zweet bij het bewerken van het land. Wat een immens contrast met ons airconditioned hotel voorzien van alle gemakken en comfort, vanwaaruit we nog maar enkele uren geleden zijn vertrokken. “Dit gebied hier is de Siebenbürgische Heide”, vertelt Matei op een gegeven moment. “Hier houden ze nog altijd vast aan de oude Saksische tradities en spreken de meeste inwoners ook Duits.” Saksen? Duits? Heel vreemd, maar de verklaring blijkt eigenlijk heel eenvoudig. Siebenbürgen is de Duitse benaming van Transsylvanië, waarbij men eigenlijk nooit de oorsprong van de Duitse benaming heeft kunnen achterhalen. Vermoe- delijk voert de naam terug naar zeven steden die door Duitse immigranten zijn gesticht. »