MotoPlus 14 - 2022

VERGELIJKINGSTEST MOTOPLUS 37  1 De vele Z-vormen, hoeken en scherpe randen zijn typisch Kawasaki. De Z900SE-versie heeft een eigen kleurstelling. 2 Geen Öhlins-voorvork, maar toch goud­ kleurig geanodiseerd. De vork is volledig instelbaar, maar ook in de zachtste afstelling nog vrij stug van aard. 3 Hier wel Öhlins: STX46-schokdemper. Verbazingwekkend comfortabel, hij mag zelfs wel wat stugger worden afgesteld. Ingaande demping helaas niet instelbaar. 4 Hoogwaardig remspul: Brembo M4.32 Monoblocs. Leveren zoals verwacht uit­ stekende vertraging met heerlijke doseer­ baarheid. 1 2 3 4 Hoekiger kan bijna niet: het typische ‘Sugomi’-­ design. Qua karakter is de Z900 echter minder agressief dan hij eruitziet. weg, die moet wel van heel goeden huize komen. Daarbij komt het inmiddels bekende hoge RS-niveau als het gaat om glasheldere feedback, precies insturen en rotsvaste boch- tenstabiliteit. En wie toch overdrijft met gas geven, die wordt in de voor slingerwegen goed geschikte Sport-modus effectief maar onopvallend door de tractiecontrole terug­ gefloten. Vervolgens komen de luxe Brembo M50 Monobloc-remklauwen in het spel, die eveneens zeer effectief zijn, maar zeker niet onopvallend opereren. Deze remmen geven de Triumph de kortste remweg van dit test- trio. Hij heeft ook als enige een Sport-modus voor het ABS; daarbij kan de achterkant wel omhoog komen, maar het late afregelen geeft de geoefende remmers wel meer controle en de mogelijkheid om een nog kortere rem- weg te realiseren. De Street Triple RS is een topsporter, dat is weer snel duidelijk. Hij zou ondanks zijn lage gewicht (190 kilo rijklaar) hooguit nog ietsje wendbaarder kunnen zijn, maar dat heeft te maken met de radicale supersport-geometrie: bochtenstabiliteit heeft hier prioriteit. Over radicale geometrie gesproken: dat brengt ons meteen bij de tweede sportieve- ling, die alleen al qua uiterlijk zo ongeveer het tegenovergestelde is van de Triumph. Terwijl laatstgenoemde nadrukkelijk voorwielgericht is, is de MT-09 SP eerder hemelgericht. Als het stuur op nog hogere risers was gemonteerd, dan zou je het al bijna als optrekstang in de sportschool kunnen gebruiken. Een smalle achterzijde, forse tank en een nogal gestileerd en interessant gepositioneerd neusje – het is een bijzonder geheel. De hier en daar wat vreemde mix van fraaie componenten als de blanke aluminium ach- tervork en kleine slordigheden als de positio- nering van sommige kabels en de claxon doet de rest. Geen vergelijking met de tot in detail mooi afgewerkte Triumph. Het contrast met de Brit geldt ook voor de ergonomie van de Yamaha, die met het hoge stuur en de lage voetsteunen wat doet denken aan iets tussen een supermoto en een toerbuffel. Maar vergis je niet, deze sporter heeft ondanks zijn minder atletische uiterlijk geen gramme- tje vet aan het lijf (rijklaar gewicht 191 kilo) en flinke spierballen. Het blok van de MT-09 is eveneens een driecilinder, maar dan met bijna 900 cc, en het voelt daardoor op straat »