MotoPlus 05 - 2022

REIZEN NOORD-VOGEZEN 54 MOTOPLUS REIZEN Hoewel de noordelijke Vogezen zeer berg­ achtig lijken, stromen de beken en rivieren hier traag door het landschap. De sloomheid die er van uitgaat lijkt het hele leven hier in zijn greep te houden. De Sûre kronkelt, net als de andere wateren hier, door het landschap alsof er nooit een grotere rivier of zee bereikt hoeft te wor- den. Voor ons komen de slingers op het juiste moment. Asfalt surfen langs de beken, rivieren en dijken, dat is precies waarom we hier komen. “Hoe zit het eigenlijk met de lunch?”De vraag van Raoul bij de tankstop in Reichshoffen ver- baast me niet. Fransen hebben een onverbeter- lijke interne klok wanneer het op eten aankomt en mijn metgezellen vormen daarop geen uit- zondering. Ik zou nog uren door kunnen rijden is mijn eerste gevoel, maar de opmerking van Raoul lijkt de hongerwolf in me wakker te heb- ben gemaakt. “Helemaal goed, we pakken het eerstvolgende tentje dat voorbijkomt!” Langs de Schwarzbach wil alleen maar geen eetgelegenheid verschijnen. Niet eens een bakkerij, of een dorpje überhaupt. Maar wat is dat daar verderop? Een paar huizen, maar qua eten lijkt het andermaal op verder rijden uit te draaien. Hoewel, ‘Restaurant du Jaeger­ thal’ lees ik op een bord terwijl ik er langs rijd. Ik draai me om en voorzichtig parkeer ik de Yamaha. Nog net op tijd om te zien hoe Thierry en Raoul, die de helmen al af hebben, in het betoverende gebouw verdwijnen. Zou- den ze ook zoveel haast hebben gehad als ze vooraf hadden geweten dat we terug in de tijd zouden gaan? De eetzaal bevindt zich op de eerste verdieping en daar – als een onzicht- baar tijdreisportaal – hebben we blijkbaar de sprong in de tijd al gemaakt. Het jaar is 1979, de problemen van de wereld zijn miniem, het menu is overzichtelijk en de inrichting van eind jaren ’70. Maar wat Rudy, de kleine ober, uit de keuken van de lange Jean-François Fischer naar onze tafel brengt, is alle eer waard. En dat alles overgoten met een gezelligheid die bijna uit de mode is geraakt. Het is fijn dat sommige dingen bewaard blijven! Terug naar het hier en nu, we zeilen door naar Bitche. Ondoordringbare bossen wisselen zich af met open weides. Dan nestelt zich rechts van de weg een militair terrein, verboden ter- rein uiteraard. Geüniformeerde soldaten trainen voor de conflicten van morgen. Ironisch, is het niet? Hier bij Bitche loopt de oneindig lijkende ketting van bunkers van de Maginotlinie. Overal in de Vogezen getuigen uitgestrekte militaire begraafplaatsen van de verschrikkingen van twee wereldoorlogen. Een les die nog altijd niet geleerd is, klaarblijkelijk. Tussen Mont Sainte-Odile en Breitenbach ben je bijna één met de natuur.