MotoPlus 06 - 2021

MIDDEN-GRIEKENLAND REIZEN REIZEN MOTOPLUS 53  Hij ziet er volledig ontspannen uit. Anderen hadden het er ongetwijfeld dikker opgelegd. Sebastian is echter de rust zelve als hij over de afdaling naar het absolute droomstrand vertelt. Het uitzicht schijnt adembenemend mooi te zijn, de weg ernaartoe alleen de laatste 200 meter een uitdaging. Dat is ook de reden waarom niemand erheen gaat. Behalve hij, omdat hij toevallig in het bezit is van een dikke 4x4 Landcruiser. Maar als het daarmee lukt, zou het voor Diana op de XT en mezelf op een Ténéré ook best mogelijk moeten zijn. En we komen er toch in de buurt. Hoewel, Grieken­ land en ‘in de buurt’ is waarschijnlijk niet de meest voor de hand liggende combinatie, maar dat is hier toch het geval. De vakantie is al gepland en als je dan iets over een droom­ strand met droomuitzicht ter ore komt, dan ga je daar natuurlijk langs. De Landcruiser had een waarschuwing voor ons moeten zijn. Maar daarover later meer. Golven kabbelen op de oever van een baai vol maagdelijk witte kiezels. De net opkomende zon dompelt de zee in een paradijselijk tur­ koois. Een licht briesje waait door de tent. De aarde ademt in. Ik gluur uit de tent en zie mijn reisgezel de natte haren uit haar ogen borste­ len. Glinsterende waterdruppels parelen van haar huid als de langzame beweging van een warme zomerregen. Wat voor reden kan er zijn om deze magische plek te verlaten? Hoge tem­ peraturen overdag rond de 40 graden bijvoor­ beeld. Op de brommers en naar de bergen! Ook al heeft Griekenland een van de langste kusten van Europa, een tekort aan bergen is er niet. Het Helleense binnenland is alleen al bezaaid met zestig toppen van tweeduizend meter. Een soort onbekend Zwitserland. En daar komt nog bij dat de wegen zo rustig zijn dat het lijkt alsof de wereld nog steeds wacht op de uitvinding van de auto. Zoals de weg naar de Vikos-kloof. Vergeten is de trage draai aan de tropisch hete kust. Nu slingeren we de Yamaha’s door een labyrint van bochten, die zich rond krijt­ achtige grijze rotspylonen werpen. Totdat de plotselinge val naar de kloof er een indrukwek­ kend einde aan maakt. Een kleine turkooizen band diep op de bodem van de kloof wil deze enorme inkeping in de aardkorst verklaren. Ongelooflijk. Net zo ongelooflijk: hoewel we zeker in Europa zijn, lijkt er hier op sommige plekken wel sprake van een soort regenseizoen. Om 13.00 uur gaat de wereld even onder in druipende buien en twee uur later grijnst de zon je weer toe. Die grijns kunnen we teruggeven. Niet alleen vanwege de zon, maar ook vanwege de volgende kilometers door het Pindos-gebergte. 150 kilometer lang, bocht na bocht. Als er al een streek is die het woord bochtenparadijs voor zich opeist, dan moet die het afleggen tegen deze route van de Vikos-kloof naar Meteora. Na vier uur te hebben gereden met een gemid­ delde snelheid van 40 kilometer per uur, en dat vereist opperste concentratie, hebben we wel een pauze verdiend. De voor ons liggende rots­ tanden die zijn aangevreten door de creatieve cariës van de aardse tijd, zijn dus precies goed. Bijna niemand kent de naam van de rotsen, maar velen kennen de naam van de gebouwen op hun smalle plateaus. Het zijn de Meteora-kloosters. Ik ben hier al eerder geweest en heb genoten van de epische omgeving als een doos bonbons waar je naar kijkt zonder ooit één chocoladetruffel aan te raken. Nu is het tijd om Onderweg komen we een aantal gravelwegen tegen. Kan ook zónder allroad, maar is leuker mét. Het zuidelijkste puntje van Chalkidiki’s middelvinger: een dubbelstrand met één tent, twee motoren en de zonsondergang. »