MotoPlus 04 | 2021

REIZEN BALKAN 54 MOTOPLUS REIZEN het vandaag goed met ze voorheeft. En dat heeft ’ie. De wonderlijk goede afloop wordt ’s avonds gevierd als een maanlanding. Hoe? In Primosten hebben we bij de Ožujsko-brouwerij verheugend grote flessen bier van twee liter ingeslagen. En die worden nu uiteraard uit de zijkoffers tevoorschijn getoverd. De stemming stijgt al snel en bovendien vernevelt de inhoud van de flessen de volgende vraag: hoe komen we hier morgen weer weg? Laten we het zo zeggen, echt mannelijk was het overwinnen van de piste op de weg terug omhoog bepaald niet. Buiten Guido misschien, die verdwijnt al snel uit zicht en zien we pas veel later terug. Ralf baggert met zijn KTM het pad omhoog en je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar stijlvol of gecontroleerd is het bepaald niet. Roland heeft meerdere pogingen nodig, Wolfram moet zijn tweewieler meer­ maals van de grond rapen en ik ontpop me tot een soort van snelwandelaar met maximaal 5 km/uur op twee wielen. Maar het is allemaal de moeite waard. De plek van vannacht was buitengewoon mooi en nu, met de angstheuvel nog in de spiegels, ligt de prachtige, turkoois glimmende baai van Vinisce voor ons. En het wordt nog beter, in het kleine haventje laten we een cappuccino naar binnen glijden die ze aan de overkant van het water, in Italië, niet beter hadden kunnen maken. De magistrale Adriatische kustweg waar we ons nu op begeven, doet de ochtendlijke Erzbergrodeo snel vergeten. Hoge bergen links van ons, het kristalheldere water van de Adriatische Zee rechts. Het voelt als surfen op de grens tussen land en water. Dan, ergens ter hoogte van de stad Makarska, word ik weer ingehaald door de realiteit. Ik heb van motor gewisseld met Wolfram en tijdens een tankstop heeft hij een mededeling waarvan mijn gelaat lichtelijk van kleur verschiet. “Ik heb het gevoel dat de koppeling van de Tiger slipt.” Het zal toch niet waar zijn? Nog­ maals stellen we de koppelingskabel iets bij, wederom met de gedachte dat de kabel niet korter kan worden. Maar om nu het blok uit elkaar te halen, daar hebben we ook geen zin in. Dat alles onder het motto: ‘Never change a running team’. Ondanks dat Team Triumph niet altijd ‘running’ is… In de beschutting van een kerkje nabij Dubrovnik slaan we ons kamp op. Welterusten!