MotoPus 03 - 2021

84 MOTOPLUS MIJN TROTS MIJN TROTS BERRY ENKHOF EN ZIJN H-D SPORTSTER IRON In 2014 kwam Berry Enkhof (45), na verschillende andere motoren te hebben gehad, in het zadel van een Buell XB12 Lightning terecht. Een machine die onder meer motorisch zijn hart stal, alleen dreef artrose hem richting een iets comfortabelere machine. Die vond hij in deze Harley-Davidson Sportster Iron 1200, waar hij misschien nog wel gekker van is. “Ik verkoop niks meer!” | Tekst: Twan Hulshof; Foto’s: Guus van Goethem | “Ik verkoop niks meer!” “Ik heb altijd brommertjes gehad en op mijn achttiende heb ik ook direct mijn motor­ rijbewijs gehaald. Mijn vader had destijds een R100GS, daarop ging ik weleens naar rijles. Keken ze mooi raar van op, kom je met een duizend aangereden om vervolgens op een tweeëneenhalfje te gaan lessen. Ik ben direct de eerste keer geslaagd en vervolgens kwam er op mijn negentiende ook meteen mijn eerste eigen motor. Een Honda XL600, zo’n halve offroad met kickstarter. Super ding, doordeweeks mee naar school en dan zondag samen met een kameraad de Posbank op. Zondagavond een beetje poetsen en dan kon je er maandag weer mee naar school. Dat was een mooie tijd. Vier of vijf jaar heb ik ermee gereden, toen volgde een Kawasaki ER-5. Een tweepittertje, maar ook een heel saai ding eigenlijk, dus die heb ik vrij snel ingeruild op een SV650. Die was echt een stuk leuker en daar heb ik ook aardig wat jaartjes mee rond­ gereden. Tussendoor heb ik ’m wel een keer te koop gezet en er is ook daadwerkelijk een jongen mee komen proefrijden. Ik had er een andere uitlaat op zitten en hoorde hem door het hele dorp. Kwam hij terug met zo’n smile op zijn gezicht, maar ik heb ’m moeten teleur­ stellen. Toen ik de Suzuki zo hoorde, wilde ik ’m helemaal niet meer kwijt, dus is ’ie nog een jaartje extra gebleven. Uiteindelijk heb ik ’m toch verkocht, ik had net een dochtertje gekregen en reed gewoon bijna niet meer. Een jaar of vijf heb ik geen motor gehad, enkel een quad. Op een gegeven moment kreeg ik van een motortoerclubje een uitnodiging om eens mee te gaan, toen moest ik natuurlijk wel een motor hebben. Ik wist ook al wel wat het moest worden. Ten tijde van de SV650 had ik mijn oog al eens laten vallen op een Buell XB12 Lightning, maar die waren me toen nog te duur. Nu kon het er wel van af en er stond er ook eentje te koop, die wilde ik koste wat kost hebben. Echt een super fijn ding en bij toeval liep ik een paar jaar later, ergens in 2018, tegen exact eenzelfde exemplaar aan: zelfde kleur en exact dezelfde leeftijd, april 2005. Inmiddels was de stekker uit Buell getrokken, ze werden steeds zeldzamer en hij stond te koop voor een schappelijk prijsje, die heb ik er daarom zon­ der overleg maar bijgekocht. Weet je, minder waard worden ze toch niet meer, ik heb ze ook nog steeds allebei in mijn bezit. De XB is echt mijn motor, dat rijdt zo goed. Alleen zit je wel wat voorover, en ik heb artrose, niet echt een goede combinatie. Het mocht daarom soms wel iets comfortabeler. Door de jongens van de club was ik ondertussen wel een beetje met het Harley-virus besmet geraakt. Wanneer iedereen aan de bar constant over Harley praat, ga je er op een gegeven moment in geloven hè. Alleen wilde ik niet zo’n enorm ding met een grote kuip, het moest wel een beetje spor­ tief zijn. Toen ik deze Sportster Iron 1200 zag, was ik meteen om. Niet te groot, goede zit en hetzelfde motorblok als mijn Buell, alleen iets minder gekieteld. Dus een proefritje gemaakt, alleen kon dat niet met een Iron, het werd een 1200 met een laag stuur. Maakte niet uit, want het ging me toch alleen maar om het blok. Nou, ik was direct verkocht, dat ding stuurde »