MotoPus 03 - 2021

54 MOTOPLUS REIZEN REIZEN PICOS DE EUROPA, SPANJE bergen het eerste wat ze vanaf de uitgestrekte oceaan zagen van het Europese vasteland: de Picos de Europa, ons eigenlijke doel van deze vakantie. We moeten echter nog even geduld hebben, eerst nog duikt de straat de schaduw van donkere bossen en verweerde kloven in. De lichtvoetige tweewieleracrobaten van ons ensemble zijn hier helemaal in hun element. Het lijkt er bijna op dat iemand in deze niet te bevatten bochtenexplosie om nog meer bochten heeft gebedeld – en ook gekregen heeft! Bij de beklimming van de 1.200 meter hoge Puerto de la Sia komt de bochtensalsa helemaal tot een climax, je zou er bijna misse- lijk van worden, het gedraai en geslinger. En dan pashoogte: fantastische uitzichten over het landschap rondom. Jammer alleen van alle windmolens die zo’n beetje in alle windrichtin- gen het uitzicht domineren. De groene energie die het oplevert is weliswaar welkom, maar de landschappelijke degradatie bijna onmeetbaar. Snel verder daarom. De weg daalt op een bepaald moment naar het plaatsje Las Machorras, maar Guido en Ralf heb- ben een alternatief ontdekt. Aan de linkerkant verdwijnt een kleine piste in de verte richting een wederommet windmolens beplante heu- velrug. Wanneer je de ogen verder dichtknijpt zie je dat de gravelweg vervolgens nog een eeu- wigheid verder loopt. Terwijl de asfaltfractie nog onderling bakkeleit over de zin of onzin van de eventuele koerswijziging, is de beslissing al lang en breed gevallen: van stof tot stof! Dakar-liefhebbers zouden hier helemaal aan hun trekken komen, wij ook. Zeven allroads werken zich, compleet met stofvlag aan het achterwiel, een weg omhoog de Picón Blano op. De top daarvan troont nog 330 meter boven pashoogte uit en werd in vroeger tijden met militaire barak- ken ‘opgeleukt’. De inmiddels verlaten gebou- wen zouden ons inziens prima dienst kunnen doen als nachtelijk onderkomen ter bescher- ming tegen wind en kou, maar in de meeste ervan lijken massa’s zout opgeslagen. Zout? Pas wanneer we dichterbij komen, bemerken we onze vergissing. Dat is geen zout, dat is sneeuw! Naar binnen gewaaid door de ramen zonder glas en muren vol scheuren tijdens de lange winter met stevige rukwinden, die de regio eigenlijk het hele jaar door teisteren. Nu is het een prachtig plaatje, verlaten, deels besneeuwde gebouwen badend in een mager voorjaarszonnetje. Die laatste heeft evenwel net Grillige bergen, water en een overwegend groen landschap, het noorden van Spanje is prachtig. Op weg over de Ruta del Cares, een waanzinnig mooi voetpad door de bergen. Het was even zoeken, maar Guido heeft een sneeuwvrij onderkomen gevonden op de Picón Blano.