MotoPlus 21 / 2020

JEFFREY BUIS EN SCOTT DEROUE INTERVIEW INTERVIEW MOTOPLUS 87 Jeffrey: “Dat scheelde niet veel! Ik kon ook niet anders. Want zij gingen helemaal links rijden en ik had wél een slipstream. Ik zat helemaal buiten en dacht ‘nu ga ik het ook gewoon doen’. Ik moest vol op de kerbs remmen. Je moet het zo zien: op de baan is het ieder voor zich. Het is ook niet zo dat ik alleen tegen Scott reed, er waren nog heel veel anderen. Hoewel het om de titel wel tussen ons ging. Toen het in Cata­ lunya zo goed ging (Buis werd vijfde en derde, Deroue dertiende en tweede, red.) begon ik wel te denken aan het kampioenschap. Gewoon omdat het na Aragon ook daar weer goed ging. Toen dacht ik ook ‘nu moet ik het ook doen’. Er waren na die eerste race in Aragon al wel mensen die het zeiden, maar je moet het wel zelf doen.” Scott: “Na die eerste race in Aragon wist ik ‘het wordt Ana (Carrasco, wereldkampioene in 2018, red.), Jef of ik. De rest had ik allang uitgescha­ keld. Toen Ana helaas haar rug brak, zei ik ook tegen ’m ‘het gaat tussen ons, maat’.” In Magny-Cours hadden jullie in de eerste race een echt duel om de overwinning. Scott, jij leidde een paar bochten voor de finish, maar je werd toch geklopt. Was dat de meest pijnlijke nederlaag? Scott: “Enerzijds wel, anderzijds niet. We waren in de regen allebei supersterk, maar als het minder hard regende, was ik in mijn ogen iets sneller. Ik reed het gat naar hem dicht, maar daarna begon het echt hard te regenen. Dan wordt het zó onvoorspelbaar en toen ik op kop reed, verminderde ik wel iets m’n snelheid. Die laatste bocht remde ik niet eens vroeg, maar hij remde later… Hoe laat moet je remmen? Hij verremde zich ook iets, maar ik kwam net niet achter hem langs.” Jeffrey: “Ik dacht ‘ik heb het hele seizoen al risico’s genomen’ en daarom stond ik ook eerste. Dus ik vond dat ik het toen ook moest doen. En het kón ook, want op het rechte stuk kwam ik er al naast. Het was niet zo dat ik op haren en snaren die bocht nog moest halen. Maar het was niet mijn belangrijkste overwinning. Dat was die eerste in Aragon (met 6,8 seconden voorsprong, red.). Dat is iets heel aparts in de 300. Dat gaf zoveel ver­ trouwen. Die in Magny-Cours… het was wel raak. Maar ik moet zeggen… Scott had die race wel verdiend. Maar je blijft er ook niet achter zitten.” Scott, hoe begin je zo’n laatste weekend als je 28 punten achter staat? Scott: “Ik wist dat het heel moeilijk was. Maar het is pas klaar als het klaar is. Maar ik had niet de snelheid in Estoril. Hij trouwens ook niet. Ik zag het als een normale wedstrijd. Ik had me ook niet anders voorbereid. Ik heb wel geleerd dat je niet over kampioenschappen na moet denken.” Heb jij erover nagedacht? Jeffrey: “Ja, natuurlijk. Het weekend was niet goed, eerlijk is eerlijk. Maar ik had maar één ding en dat was voor Scott eindigen. Ik was alleen op hem gefocust. Dat was niet goed, maar zo was het wel. Het moest nog wel even gebeuren. Natuurlijk hoor je van mensen dat je wereldkampioen kunt worden; dat weet je zelf ook! Maar er komen zóveel dingen op je af. Op de motor moet je het zelf doen. Ja, ik voelde wel extra spanning, dat is meer dan logisch. Als ik er op de grid beter bij had gestaan (Buis stond negentiende, net achter Deroue, red.), was het een stuk makkelijker geweest. Maar je start en je denkt ‘ik moet voor hem komen’. Dat is heel anders dan een normaal raceweekend. Als ik net achter hem was gefinisht, was het ook goed geweest. Maar je komt het laatste rechte stuk op en je gaat er overheen. Je gaat ook niet het gas dicht doen…” En dan word je zesde, Scott achtste, en je bent wereldkampioen! Jeffrey: “Ja… Heel raar. Een beetje onwerke­ lijk… Zó vet! En dan staan ze allemaal klaar met die spullen. Dat is haast niet te beschrijven. Je geniet gewoon van het moment. En over wat je hebt gedaan. Ik had eigenlijk nog nooit die spanning gehad en dat het me dan gelukt is, daar ben ik wel heel trots op. Het is wel het wereldkampioenschap, dus er staat wel druk op. Mijn vader was er dit keer bij, dat was heel mooi. Mijn moeder was thuis en kijkt sowieso nooit. Ze was ook heel blij. Maar ja, die is ook blij als ik laatste word. Als ik maar weer veilig thuis kom.” Weten jullie nog wat je tegen elkaar hebt gezegd voor de race? Nog psycho­ logische spelletjes? Scott: “Ik probeerde het alleen nog even na de vrije training, maar ik kon het eigenlijk niet. Ik had daar geen zin in. Normaal kan ik enorm vervelend doen, maar bij Jef… Iemand anders zou een heel zwaar jaar hebben gekregen. Hij deed het ook niet naar mij. We hebben het op de baan uitgevochten en dat heeft hij gewon­ nen. Enne… dat was het.” Jeffrey: “Ik zit ook niet zo in elkaar. Al die praat­ jes en zo…” Maar je verslaat wel degene tegen wie je een paar jaar geleden nog heel erg opkeek. Jeffrey: “Ja. Ja. Dat voelt wel heel goed, moet ik zeggen. Dat is wel heel vet.” Scott, nou wordt er een jongen uit jouw teamwereldkampioen en weer lukt het niet. Dat moet toch ontzettend vervelend zijn voor je. Scott: “Ja…Wat ik het vervelendst vond… normaal leeft het hele team met je mee als je het niet wordt. En nu zit jij aan de ene kant van de tent… Oké, het zat er aan te komen en ik wist al voor die laatste wedstrijd dat alles goed moest vallen. Het is toch even… dat het zéker is. Iedereen in het team is feest aan het vieren en jij niet. Dat deed wel even zeer.” En nu? Scott: “Wereldkampioen worden! Nee, seri­ eus… Ik moet er nog even over nadenken. Ja, dat zou ik ook hebben gezegd als ik wereld­ kampioen was geworden. Ik heb het super naar mijn zin in deze klasse. Anders had ik het er geen vier jaar volgehouden.” Jeffrey: “Ik weet het echt niet. Je wilt altijd hogerop, maar het moet ook kunnen. Ik weet het nog niet. We moeten eerst praten. Je moet de Supersport 300 ook niet zien als een opstapklasse. Het is gewoon een klasse waar heel hard wordt gereden. Concrete plannen heb ik nog niet.” n De beslissing om de titel viel in Estoril. Buis finishte in de eerste race twee plekken voor Deroue en werd de eerste Nederlandse wereldkampioen sinds Michael van der Mark in 2014.