212019

REIZEN TIROL, OOSTENRIJK 52 MOTOPLUS REIZEN De spanning is om te snijden, mijn hartfrequentie hoog. Op mijn rug heb ik een 17 kilo zware rugzak en de vraag waarom ik dit in godsnaam doe, schiet con- tinu door het hoofd. Terwijl ik er toch echt zelf voor heb gekozen. Maanden geleden al heb ik me vol enthousiasme opgegeven voor deze cursus paragliden, samen met een vriend van me, Andy. Aan één ding had ik in mijn euforie niet gedacht: 800 meter boven het Stubaital zal ik alleen maar in de lucht worden gehouden door een aantal dunne koordjes en een scherm dat is gemaakt van een soort textiel dat ik voor het laatst heb gezien aan de binnenkant van mijn eerste-communiepak. Behoorlijk magertjes wanneer de persoonlijke vliegervaring zich beperkt tot een comfortabele zit­ plaats aan boord van een Airbus A-driehonderd-weet-ik-veel. We zijn weliswaar nog niet in de lucht, maar toch: het startpunt op de top van de Elfer hadden we gisteren al hoog boven de provinciale weg in het Stubaital zien liggen, toen sloeg de twijfel al toe.“Vanaf daar- boven? Nooit van mijn leven!”, ver- woordt Andy treffend mijn gevoel. Om een beetje vertrouwd te raken met het landschap zijn we met onze motoren tot aan het einde gereden van de asfaltweg in het Stubaital. De lucht rook naar mos, bruisend schuim kwam ons tege- moet van de Grawa-waterval. Diep doorademen, in een landschap waar je bijna sprakeloos van wordt. “Herinner je je nog de eerste keren dat je op een motorfiets zat?”, vraag ik Andy. Natuurlijk, de eerste keer in het zadel wisten we totaal niet waar we mee bezig waren. Maar aan moed om iets nieuws te proberen, daaraan ontbrak het ons zeker niet.“Waar zit hem daar nou precies het verschil met para­ gliden?”, vraag ik me dan ook af. De komende nachten zal ik waar- schijnlijk net zo onrustig slapen als voor de eerste rijlessen op een motorfiets, die met zijn 27 pk erg bruut op me overkwam. De inhoud van de 17 kilo wegende rugzak wordt tactisch verspreid over de vlakke oefen­ weide. Gordels, koorden, een scherm. De koorden zitten zoda- nig door elkaar dat een cursus macrameeën voor gevorderden onvermijdelijk lijkt. Maar het valt uiteindelijk allemaal wel mee: vlieginstructeur Markus trekt eventjes aan de remkoorden, beweegt de draden losjes heen en weer en we zijn klaar voor de start. Even snel nog de karabijn in de riem hangen, de rem- en stuur­ grepen vast in de handen nemen, de koorden op spanning en dan gááááán! “Sneller, sneller!” , hoor ik Markus achter mij roepen. Kon ik dat maar! Het scherm boven me leidt een eigen leventje en gaat de ene keer naar rechts en dan weer naar links. Na honderd meter ben ik helemaal buiten adem, alsof ik heb geprobeerd Usain Bolt in te halen. Niemand kan op de eerste dag al uitblinken, maar toch kijk ik nu al uit naar het vooruitzicht van een verzoenende rit op onze motoren Helm op en hellingshoeken maken: wie zoekt, vindt probleemloos parallellen tussen paragliden en motor­ rijden. Uiterst onderhoudend zijn beide hobby’s ook!