MotoPlus 24/2018

reizen MOTOPLUS 85  provinciale weg die elke heuvel meepakt, een heerlijke berg- en dalweg, bijna zonder ander verkeer en met mooie uitzichten over de ruwe kust. Verrassende eenzaamheid hier ook. Het wordt steeds grijzer, de eerste regendruppels spetteren op het reusachtige windscherm van de Road King en groeien uit tot een nare wolkbreuk, bruin water stroomt over de piste. De tanden op elkaar bijten, al bij een tempo van nog geen zestig kilometer per uur doen de vette druppels pijn op de neus. Eigen schuld als je helemaal in stijl met een jethelm onderweg bent. Aan de oostkaap in Hana vinden we een voordelige B&B met sjofele kamers, maar wel droog. En dat alleen al telt. Het weer­ bericht waarschuwt voor overstromingen. En daarvoor vliegen wij nu de halve wereld over? Maar de volgende ochtend worstelt zich de zon door de laatste wolken heen, het regenwoud dampt, de Harleys pakken sissend hun werk op. Voor ons ligt de legendarische Hana Road, 617 bochten, 70 bruggen met maar één rijbaan, voor Amerikanen is dit het ware avontuur. Wie dit overleeft draagt met trots een T-shirt met de tekst ‘I survived the Hana Road’. Welnu, helemaal zo dramatisch wordt het niet, wel overwegend heel mooi. Een foto­ genieke stapel met afgedankte auto’s in het oerwoud aan de rand van de weg, bruine bruisende watervallen en de natte weg die bijna nooit rechtdoor gaat. De Road King en ik worden weliswaar geen al te beste vrien- den meer, maar we kunnen ondertussen goed met elkaar overweg. Als er maar geen Ame- rikaanse Dunlop-banden onder zaten was de onderlinge verstandhouding zonder twijfel nog beter. Het huidige schoeisel is fameus vanwege zijn ultralange levensduur, wordt daarentegen gevreesd voor zijn slechte grip op nat wegdek. Gewoon ontspannen blijven, oftewel ‘hang loose’ zoals de Hawaïanen gewoonlijk zeggen. Het is bijna avond als we de Hana Road heb- ben overleefd en we de laatste bochten voor Kahului in een mooie strakke lijn rijden. Zelfs met de Road King. Op het moment dat we onze smerig geworden bikes weer afleveren – sorry, maar we hebben geen enkele hoge- drukspuit kunnen vinden – kijkt Russ ons met een brede glimlach op het gezicht aan: “Dirty Bikes? I love dirty bikes.” Op naar het volgende eiland, het noordelijkste en oudste van de archipel, Kauai. Daar zijn alleen maar doodlopende wegen vanwege de gekloofde topografie, maar wel met drie absolute hoogtepunten. Het twintig kilometer lange droomstrand Polihale bijvoorbeeld. In de winter is het er veel te gevaarlijk om te gaan zwemmen vanwege de hoge golven en de verraderlijke stromingen. Daarnaast is er de grandioze, duizend meter diepe Waimea-Canyon, en een van de wildste kustlijnen op onze planeet, de Na Pali Coast. Daar leidt over land geen enkele weg naartoe, enkel een moeilijke tracking-route, lopen dus. Over zee is ook geen alternatief, geen enkele boot gaat de zee met acht meter hoge golven op. Rest daarom enkel een helikopter. We charteren een kleine Hughes 500 zonder deuren, maar wel met vier zitplaatsen. Perfect om te foto- graferen, met een huur van 1.150 dollar per uur zeker geen speciale aanbieding, maar wel de beste mogelijkheid om de Na Pali Coast van heel dichtbij te ervaren. Ben, onze piloot, rijdt zelf een Sporty en vindt gewoon kort en kernachtig dat helikop- tervliegen precies lijkt op motorrijden, maar dan driedimensionaal. En precies zo vliegt Daar waar de vloeibare, 1.100 graden hete lava de zee in vloeit, word je getrakteerd op een weer­ galoos, kleurrijk natuur­ vuurwerk. De Na Pali Coast op Kauai is een van de wildste kustlijnen van onze planeet. Vooral vanuit een helikopter valt de steile kust goed te bewonderen. De dichte oerwouden aan de noordkust vormden deels het decor voor Jurassic Park. >