MotoPlus 24/2018

reportage MOTOPLUS 61  Zelfs de datum weet ze nog: 28 november 2010. Een KNMV offroad-rit bij Hengelo. Laura, tijdens haar opleiding tot instruc­ teur besmet met het offroad-virus, vindt de hevige kou geen enkele belemmering om te gaan rijden, op haar bijna nieuwe KTM 450. “Tijdens het tweede rondje ging het mis. Op een bijna bevroren knippenpad ging ik – heel stom – van het gas af. Voorwiel naar beneden, mijn rechtervoet van z’n step af en daar ging ik. Ik lag nog maar net, met mijn ogen dicht, toen alles opeens van zwart naar wit verschoot. ‘Dat is niet goed’, dacht ik. Ik had last van mijn nek, maar dat er iemand per ongeluk op mijn gebroken enkel ging zit­ ten, deed veel meer pijn. De eikel…” Toch was die enkel niet het grootste pro­ bleem. De man die achter haar reed, had haar niet meer kunnen ontwijken. Hij raakte haar hoofd, waarbij ze haar bovenste nekwervel brak. ”Het mooie van die wervel is dat je niet verlamd kunt raken als je ’m breekt”, lacht ze. “Er zijn maar twee mogelijkheden: je bent er meteen geweest, of je overleeft. Ik had er zelfs geen pijn van, maar ik heb wel een hele tijd alleen maar op mijn rug mogen liggen. Dat slaapt niet lekker, en die nekbrace tegen mijn kin maakte eten ook geen feestje, dus ik was redelijk vel over been. Wat ik veel erger vond, was dat ik niet kon rijden. Ik moest echt afkicken.” Een maand of drie na haar val was Laura alweer op de Utrechtse Motorbeurs. “Kwam ik in m’n rolstoel en met een brace om mijn nek naar de stand voor de Libië-rally, vragen hoe ik me kon aanmelden. Die man stond me toch raar aan te kijken... Maar ik ben natuur­ lijk eerst gewoon weer op de weg gaan rijden. De eerste keer dat ik weer opstapte vergeet ik nooit: wat een bevrijding! Alleen als er mensen vlak achter me zaten, vond ik dat niet prettig.” De terugkeer in het zand verliep minder makkelijk: “Ik was alleen maar bezig met de angst om te vallen. Na drie pogingen heb ik mijn KTM verkocht. Het ding had nauwelijks schade, en ik stond er echt met tranen in mijn ogen bij.” Voor haar lespraktijk kocht Laura een F800GS, waar ze ook mee het circuit op ging. “Ik wilde iets gaan doen wat me diezelfde adrenalinekick gaf als offroad rijden, en voor een deel werkt dat ook zo. Alleen is die GS er niet zo geschikt voor, naar mijn idee, met die smalle hoge voorband: ik reed op Zandvoort, waar behoorlijk wat rubber op het asfalt zit. Beetje regen erbij, en dan Nu Laura van Schagen niet meer fulltime motorrijles geeft, brengt ze jaarlijks ‘nog maar’ zo’n 45.000 kilometer op twee wielen door. Daar­ bij ging het op de weg slechts één keer mis, toen ze bij het afstappen haar jiffy vergat uit te zetten en voor een volle supermarkt haar GSA heel zachtjes moest neerleggen. In het zand was de klap groter – maar ook toen kon ze nauwelijks wachten tot ze weer mocht opstappen. “OFFROAD? DAT KRIEBELT NOG ALTIJD. PURE HEIMWEE” wordt het spekglad. Dus daar ging ik op m’n plaat, heel zachtjes, in de Audi S-bocht.” Echt schrikken deed ze niet. “Het was meer van ‘Tjonge, Lau, kun je die motoren niet ’s overeind houden”, schatert ze. Toch was de impact groter dan ze verwacht had: ze was het gevoel met haar motor kwijt. “Ik heb er nog ruim twee jaar mee doorgereden, in een soort haat-liefdeverhouding, en met een lichte afkeer van korte, overhaakse rechter­ bochtjes.” De oplossing kwam toen ze haar leerlingen kon gaan volgen op een motor van haar werkgever. Voor zichzelf kocht ze een R6. “Op slag had ik nergens last meer van, ook al omdat ik direct veel meer gevoel met het voorwiel had. Had ik eerder moeten weten. Ik zette zelfs m’n knie aan de grond, als redelijk verse circuitrijder. Woeha!” Circuitrijden doet ze nog steeds, inmiddels met een zwarte 1200GSA, als instructeur. “Die motor kan dat prima aan hoor, al vinden mannen op racers het niet altijd leuk als ze door een vrouw op een allroad weggereden worden.” En offroad? ”Dat kriebelt nog altijd. Pure heimwee. Ik wil het dus zeker weer gaan oppikken. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat ik gewoon kan rijden en les kan geven. En dan straks dat zand weer in!” Foto: Maud Noordhoek Hegt