MotoPlus 2018/10

eerste test MOTOPLUS 27 We leven in een tijd waarin een superbike met ruim 200 pk voor de gewone man heel bereikbaar is geworden. Talloze elektronische hulpmiddelen moeten diezelfde gewone man tegen zichzelf be- schermen. Als tegenbeweging is er een groep rijders die duidelijk meer op heeft met hoe het vroeger was. Retro, old-school, vintage, heritage… allemaal termen die hetzelfde segment motoren aan- duiden. Kawasaki kiest met de Z900RS voor de term Modern Classic. De gewone RS krijgt nu gezelschap van een gekuipte variant: de Z900RS Cafe. In het achterland van Alcañiz in Spanje mocht hij ons overtuigen van zijn charmes. | Tekst: Kevin van Eijk; Foto’s: Target Press | Vroeger. Over hoe lang geleden heb- ben we het in dit geval dan? Dat hangt er maar net vanaf aan welke fabrikant je het vraagt. Kawasaki windt er geen doekjes om en is heel duidelijk in zijn opvattingen over de Z900RS. Met een meer dan duidelijke knipoog naar de Z1 uit 1972 presenteerde het in oktober 2017 op de Tokyo Motor Show een moderne retro op basis van de Kawasaki Z900. De toevoeging RS, Retro Sports, liet verder weinig aan de verbeelding over. Het recept was simpel: maak het 948 cc metende viercilinder blok van de Z900 nog soepeler, hang het stalen trellisframe vol met onder- delen die zo van een Z1 af lijken te komen en garneer de boel met een fraai setje wielen die het beste van gietwielen en spaakwielen vertegenwoordigen. Geheel tegen de logica in is de RS qua techniek zelfs een stukje moder- ner dan zijn orgaandonor: de RS is uitgerust met KRTC tractiecontrole en beschikt over radiaal gemonteerde remklauwen. Het geheel werd goed ontvangen, en niet onterecht. Een meer dan smakelijk uiterlijk en dit alles verpakt in een motorfiets uit de 21e eeuw. Voor velen een ideaal scenario! De Japanners toverden op de EICMA in Milaan, krap twee weken later, nog een konijn uit de hoge hoed. Klaarblijkelijk waren ze in Kobe ‘hun’ Eddie Lawson nog niet vergeten, want de aldaar gepresenteerde Z900RS Cafe heeft met zijn stuurkuipje en gifgroene lak duidelijk veel weg van de KZ1000R waarmee de Amerikaan in 1981 en 1982 de AMA Superbike-titel op zijn naam schreef. Iets jongere lezers zullen wellicht eerder de vergelijking zien met de ZRX1100 (en latere ZRX1200) van eind jaren ’90. Hoe dan ook, deze Cafe-uitvoering van de Z900RS hint duidelijk naar vroeger en is toch voorzien van moderne techniek. Hoeveel karakter blijft er dan behouden bij zo’n moderne klassieker? De Z900RS Cafe beantwoordt deze vraag eigenlijk al grotendeels nog voordat je een been over het zadel gezwaaid hebt. Je hoeft geen kenner of tweewieler-historicus te zijn om te zien dat de Cafe zijn looks van een charmante voorvader heeft geërfd. De gifgroene lak – die overigens in het echt veel beter tot zijn recht komt dan op welke foto dan ook – knalt je tegemoet, gevolgd door een schittering van de zon in de tot hoog- glans gepolijste uitlaatbochten. De lijn van de motor is klassiek en toch agressief, als een gepensioneerde kickbokser die klaar staat om als het moet toch een serieuze tik uit te delen. De tank is uiteraard dezelfde tijdloze ‘tear drop’-variant die ook op de kuiploze Z900RS het oog streelt. Het forse metalen Kawasaki-logo prijkt trots aan beide zijden van de tank en is exact hetzelfde afgewerkt als het logo op de Z1, 46 jaar geleden. Het zadel op de Cafe is iets sportiever qua vorm, maar eronder vandaan komt hetzelfde duck- tailkontje, dat wederom zo van de Z1 lijkt te komen. Dan het moment dat je daadwerkelijk op stapt. Normaal gesproken het moment dat het kijken stopt en het rijden begint. De Z900RS Cafe denkt daar iets anders over. Het instrumentarium eist direct de aandacht op. Twee analoge ronde klokken, voorzien van verchroomde randen, omhelzen een LCD-paneel voor de digitale stand van zaken. Het lettertype op de wijzerplaat is identiek aan dat van de Z1 en zorgt voor een klassiek uiterlijk. De afwerking van de wijzerplaten zelf doet in het juiste licht nog het meest denken aan een langspeelplaat en past daar- mee ook helemaal in het plaatje. Cosmetisch gezien heeft deze groene jongen het goed voor elkaar! Maar een goede motorfiets prik- kelt meer dan enkel de visuele zintuigen. Een druk op de startknop brengt de vier-in-lijn tot leven en uit de enkele uitlaatdemper klinkt een sonore brom. Direct sta je weer in het heden, want de oorspronkelijk uit de Z900 afkomstige krachtbron klinkt in alle aspecten heel erg 2018. De motorloop is boterzacht en bijna vriendelijk te noemen. Het volume is gedempt (want Euro4), maar dankzij een knap staaltje sound engineering zit er toch een warme ondertoon in en past het geluid in zijn geheel erg goed bij de rest van de motor. Knap. Een draai aan het gashendel produ- ceert een wat rauwer geluid met hier en daar een beschaafde ‘pop and crackle’. Wanneer je de licht bedienbare assist- en slipperclutch laat opkomen en het gas verder open draait, neemt het inlaatgeluid het over en kan de rit dan echt beginnen. De moderne technieken doen uiteraard pas van zich spreken wanneer beide voeten op de stepjes staan. Het is het bekende verhaal van opstappen en wegrij- den. De Z900 heeft van zichzelf voldoende koppel voor het betere luie rijden, maar in de Z900RS-configuratie komt dit duidelijk sterker naar voren. Het vermogen is met 14 paarden teruggeschroefd naar 111 pk, maar dit staat wel duizend toeren eerder tot je beschikking. Hetzelfde trucje kan ook min of meer worden toegepast op het koppel. Met 98,5 Nm blijft het op hetzelfde peil als bij de Z900, maar de piek wordt nu bij 6.500 tpm behaald, waar de Z900 pas bij 7.700 tpm het sterkst is. Overigens is de koppel- kromme over het gehele toerenbereik bijzon- der vlak te noemen en heb je tussen 2.200 en 8.500 omwentelingen minstens 80% van de maximale trekkracht beschikbaar. Een bekend recept, maar succes gegarandeerd: de Z900RS Cafe is nog een stuk soepeler, FFENSIEF >