MotoPlus 2018/09

reizen MOTOPLUS 63 Ik zie haar 700cc met aluminium koffers al voor een café langs de trottoirrand staan. Onder een zonnescherm zittend springt ze ook al overeind. Bruine haren en een goed figuur. Ze komt lachend op me af. Het was toch niet zo’n gek idee om in plaats van de helm alleen de zonnebril te dragen voor deze kennismaking. Bij een café frappe en een aantal mezedes vertellen we elkaar over onze heenreis. Hoe zij langs de kust van de Adriatische Zee door het onbegaanbare Albanië helemaal tot hier is gekomen. Hoe ik in Ancona nog op het nippertje de veerboot heb gehaald. Maar genoeg gepraat. We heb- ben onze café frappe op, de tanks zijn vol en de Ionische Eilanden wachten op ons. Bochten banen zich meteen na Igoumenitsa kilometers ver een weg langs de kust. Ze zijn de eerste proef op de som, want: wat is er irritanter dan een rijdersteam met onderling verschillende reissnelheden? Ik rijd voorop en de blik in mijn achteruitkijkspiegel belooft veel goeds. De 700cc is altijd heel dicht in de buurt. Tussen Parga en Ammoudia is het net een doolhof en stoppen we op een heuvel. Rechts onder ons heeft de Acheron een wonderlijk deltagebied geschapen dat gedurende de tijd tot land is verworden. Dit proces lijkt periodiek plaatsgevonden te hebben, want nu voegt zich een hele aan- eenschakeling van halve cirkels aan elkaar. Bijna ziet het eruit alsof men de halfronde bankenrijen van een groot antiek theater heeft platgeperst en het geheel dan gewoon heeft laten overgroeien met gras. Dan schiet me opeens te binnen: Acheron was toch een van de rivieren van de Griekse onderwereld, de Hades of zo? Is het gewoon toeval dat mijn reisgenote Diana heet? Hoewel: dat was de godin van de jacht bij de Romeinen, niet bij de Grieken. Maar toch: Boven: eilandhoppen Griekse stijl op de veerboot Fiskardo op Kefalonia. Onder: een van de vele waanzinnige kustwegen. >

RkJQdWJsaXNoZXIy NjAzODY3