MotoPlus 2018/01

reportage MOTOPLUS 91 ze dat in het Engels. We stonden een keer bij start-finish en daarna had je een snelle bocht en een hairpin. Dan zeiden ze dat je in de snelle bocht helemaal naar binnen moest gaan en dan óf naar buiten gaan om de bocht beter aan te snijden, óf je blijft binnen zodat je minder meters maakt. Maar dat was wel lastiger. Dan deden ze het ook steeds voor.” Hoewel de gebroeders Marquez geen van beiden een glorieus crossverleden heb- ben, zijn ze vaak op de crossbaan van Rufea te vinden. Gedurende de drie dagen blijken de broers niet alleen erg benaderbaar voor de jonge deelnemers, vooral Marcs betrokken- heid en fanatisme vallen op, volgens Jurgen van den Goorbergh. “Totaal geen arrogantie. En hij was er helemaal voor die jongens.” Als Marquez langs de baan staat, bestudeert hij de rijders, geeft aanwijzingen en praat hij de wachtende jongens en meiden bij. Op de baan mengt hij zich tussen de rijders en toont zich, geheel in Marquez-stijl, niet te beroerd om links en rechts een schouderduwtje uit te delen of zijn machine brutaal in een spoor te zetten dat een nietsvermoedende ‘cursist’ voor zichzelf in gedachten heeft. “Die jongens kunnen gewoon goed rijden”, zegt Jurgen. “Ze leggen het ook goed en leuk uit. En ze zijn niet bang om zo’n jongen aan de kant te zetten.” Complimenten geven de instructeurs ook. “Dan staken ze de duim op als ze langs de baan stonden”, merkte Zonta. “Of ze gaven met gebaren aan dat je meer naar de buiten- kant van de baan moest komen, of juist naar de binnenkant.” Op de tweede dag worden de rijders ingewijd in het flattracken, méér dan een hobby voor Marquez. “Marc deed het eerst een paar ron- den voor op zijn eigen motor”, vertelt Zonta. “Hij vertelde ons dat onze motoren geen trekkracht hadden, dus je moest steeds van buiten naar binnen toe sturen en de snelheid erin houden. Ik vond het eerst wat saai, maar daarna vond ik het leuk.” Het komt zelfs tot een rechtstreekse confron- tatie in een van de wedstrijden. Zonta voert het veld aan, maar ziet dan Marc buitenom komen. Direct duikt de kleine Bredanaar weer binnendoor. “Ik wist niet dat hij achter me zat. Ik had achterom gekeken, maar er zat niemand. En plotseling was hij er. Maar ik won wel. Op de crossbaan was ik ook met hem in gevecht. Ik hoorde een 450, dus ik wist dat het niet zo’n klein jochie was. Toen wilde hij buitenom bij de chicane. Hij drukte ’m in de eerste en toen kwam hij in een knip terecht. Toen zat hij weer achter me. Bij de laatste bocht zat ik voor hem, maar toen viel ik.” Ondertussen ontwikkelen zich ook de eerste vriendschappen. Het klikt met Stefan, een jongen uit Tsjechië. “Die sprak heel goed Engels en hij was heel aardig. Hij crost een beetje maar doet vooral wegrace.” ’s Avonds bezoekt het hele gezelschap het Marquez- museum in Cervera, de woonplaats van de broers. In het museum staan niet alleen Marquez’ eerste PeeWeetje, zijn eerste racer en vijf kampioensmachines, maar ook zijn er foto’s, pakken, helmen en talloze bekers en trofeeën te bewonderen. “Marc legde alles uit in het Spaans, dus ik verstond er niets van”, zegt Zonta. “De mooiste motor vond ik de Moto3 (de 125cc-Derbi uit 2010, FW). Die MotoGP-machines vond ik van die brede dingen. Dat vond ik niet mooi, de Moto3 vond ik gewoon een heel mooi gebouwde motor.” Na drie inspannende dagen komt een einde aan een unieke belevenis voor de twintig tieners. Zonta voelt na weer een dagje flattracken en crossen dat hij zich verbeterd heeft. “Vooral met het springen. De onder- grond was stukken harder dan op de banen in Nederland, maar dat vond ik juist wel leuk. Het gaat wel als ik op die zandbanen rijd, maar ik vind harde banen leuker. Vooral aan het einde van de derde dag was ik best moe. Omdat we toch ook wel heel veel hadden gereden. De spierpijn viel wel mee, maar ik had last van mijn rug en van mijn schouder die ik de week daarvoor had geblesseerd. Dat kwam ook omdat ik op een 85 met grote wie- len reed, normaal rijd ik meestal met kleine wielen en met veel zachtere vering.” Ter afsluiting worden de deelnemers op het podium geroepen. Ook Zonta. “Zij deden ons een medaille om en we kregen een oorkonde. Aan het eind gingen we nog met z’n allen op de foto. En ik heb nog een handtekening gevraagd. Op een jas en een crossshirt die we hadden gekregen. En op m’n eigen cross- helm.” “Weet je nog die foto met Valentino (Rossi) en die kleine Marc naast hem”, vraagt Jurgen terwijl hij op zijn telefoon een foto bekijkt van zijn zoon en de inmiddels grote Marc. “Dat zijn de mooiste foto’s voor later.” Dat hij drie bijzondere dagen heeft meegemaakt, beseft Zonta. Maar nee, hij heeft niet vol bravoure gezegd dat ze elkaar over een paar jaar nog wel eens zouden zien. Hij schudt beslist het hoofd. “Ik vond het vooral heel leuk. En ze waren heel aardig.” < Op de avond van de tweede dag bezocht de hele groep mét begeleiders het Marquez- museum in Cervera. De groepsfoto met alle deelnemers (deels verscholen links Zonta van den Goorbergh) en de instructeurs Marc en Alex Marquez en – aan weerszijden van Alex – Julian Simon en José Luis Martinez.