MotoPlus 2018/01

reizen MOTOPLUS 69 RIDING REPORTERS (SLOT) – CHILI EN ARGENTINIË REIZEN heftiger dan dat. Beven is wellicht een betere woordkeuze, maar ook dat dekt de lading niet volledig. Het is meer een soort van schudden. Voor het eerst ben ik echt bang en kan ik mijn ledematen niet onder controle houden. De wind is zo hevig aan het stormen, waardoor hij me dwingt om steeds schuiner te gaan. Het asfalt komt mij te dichtbij, terwijl ik er normaal juist van hou om zo plat mogelijk door de bocht te gaan. “Ik vind dit niet meer leuk, ik vind dit niet meer leuk”, de eerste minuut blijf ik deze mantra maar hardop herhalen. Het liefst zou ik stoppen langs de kant van de weg en de ergste wind laten passeren, maar dat is totaal geen optie. Rijdend word ik al bijna van de weg geblazen, als we stoppen zijn we gega- randeerd de klos. Ondertussen ben ik enorm dankbaar voor mijn overgebleven spiegel, zodat ik in ieder geval Carli nog in de gaten kan houden. Ik probeer te luisteren naar het advies van motorwereldreiziger Sjaak Lucassen: “Ga niet vechten tegen de wind en blijf je lichaam en je armen vooral ontspan- nen.” Ik wil wel, maar het lukt me niet. Mijn armen staan strak en ik knijp mijn vingers haast door mijn handvatten heen. De rukwin- den proberen me afwisselend in de grindbak, die voor berm moet doorgaan, te duwen, Een zes uur durende paardrijrit met uit- zicht op Nationaal Park Torres del Paine in Chili. om me een moment later in tegengestelde richting over de middenstreep van de weg te slingeren. Een groot geluk dat er nauwelijks andere weggebruikers zijn. “Je hebt de luxe niet om op dit moment bang te zijn. Je moet je ontspannen en ophouden met schudden. Zoniet, dan val je er inderdaad af, want dit hou je niet vol.” Ik blijf hardop tegen mezelf praten in een poging mezelf te kalmeren. Het lukt om iets van de spanning te laten gaan en het schudden wordt gereduceerd tot een licht beven. “Je kan dit, en de motor al helemaal. Hij kan nog veel schuiner, kijk maar naar de GP’s. Zolang je erop blijft zitten en gas geeft, is er niets aan de hand.” Tergend langzaam gaan de kilometers voorbij, maar na een kilo- meter of dertig lijken mijn smeekbedes aan de wind om alsjeblieft iets te gaan liggen in >