MotoPlus 2018/01

eerste test MOTOPLUS 15 peling is beter dan bij de vorige Multistrada, maar de koppeling pakt nog steeds laat aan en over een extreem kort stukje. Rustig weg- rijden is lastig. Later blijkt dat de koppeling bij volgas stoplichtsprints perfect te doseren is. Het belangrijke gebied tussen 3.000 en 6.000 toeren is voelbaar sterker. Alhoewel Ducati er nauwelijks iets over zegt, lijkt ook het gebied onder de 3.000 toeren wezenlijk smeuïger. De gasrespons is uitstekend geregeld, vooral ook de eerste gasaanname. Door een dorpje rollend in de eerste versnelling, met gesloten gas met zo’n 13 km/uur, roffelt de 1260 zacht verder en kan ik zelfs zonder koppeling naar de tweede versnelling schakelen en pakt de Duc bij gasgeven mooi op. De 1260 lijkt een zwaarder vliegwiel te hebben en dat pakt erg goed uit. In datzelfde dorpje valt op hoe groot de stuuruitslag is en daarmee is de draai- cirkel mooi klein. Het hill-hold werkt zo fijn dat je nooit meer zonder wilt, met name is het knap hoe soepel de rem wordt losgelaten bij wegrijden. De quickshifter is werkelijk briljant, ik gebruik deze bij op- en vooral terugschake- len en juist dat laatste is ideaal in de bergen, op deze manier hoef je amper te remmen. Het systeem is dusdanig goed, dat je tot diep in hairpins kunt terugschakelen naar de eerste versnelling, zonder onrust in het rijwielge- deelte te brengen. Eén keer beland ik tussen de derde en tweede versnelling en ik hoor hier meer rijders over, maar de meeste niet. Sowieso interessant om te zien hoe zaken verschillend ervaren worden. De (simpel en elegant te verstellen) ruit biedt mij een fijne windbescherming, met in alle standen weinig turbulentie, sommigen vinden dat minder goed. Ik vind de trillingen in de achterzijde van het – in hoogte verstelbare – zadel onplezierig, waarvan niet iedereen last heeft. Kantteke- ning: dit is alleen het geval in de bergen, waar je continu hard aan het de- of accelereren bent en onder belasting trilt de 1260 behoor- lijk. Eenmaal op constante snelheid draait de twin juist opvallend trillingsarm. Tegelijkertijd is dat ‘werken’ van het blok natuurlijk een van de redenen waarom kopers voor een dikke twin kiezen. Ik ben reuze benieuwd hoe het stuurgedrag nu is. Er is een zeer lichte neiging om bochten in te vallen, vooral bij een rustig tempo, maar het is beduidend minder dan bij de vorige generatie. Bij hogere snelheden verdwijnt dit effect. Ik was een beetje sceptisch over Ducati’s claim dat de aanpassingen aan de 1260 zouden leiden tot een neutraler en sportiever weggedrag, maar het is in ieder geval neutraler en ook het sturen an sich is dik voor elkaar (qua geometrie), waarbij de demping aan de zachte kant is. De hoogwaar- dige Brembo M50 remklauwen zijn zo krachtig dat bij fors knijpen de voorvork dusdanig diep duikt, dat er best wat beweging ontstaat in de hele Multistrada, vooral bergaf. Eigenlijk is die dure voorrem overdaad, maar tegelijkertijd is de aanwezigheid ervan een prettige gedachte. Al rijdend kun je kiezen voor de vier verschil- lende modi, daarbinnen kunnen nog een aantal zaken worden ingesteld, zoals het vermogen en de tractiecontrole. Rijdend is het niet mogelijk om de demping te verstellen en dat is maar goed ook. Nu was de balans soms al lastig tussen aandacht voor het dashboard en de weg... Al spelende vond ik de fijnste setting DIT VIEL OP De kabels van het ABS-systeem schuiven naar beneden, tot het punt waar ze de voorband raken. Voetsteunen, waar het rubber uit verwijderd kan worden voor meer grip. Mooi en simpel. De vier (voorlopige) Multi- strada 1260-smaken: naast de standaard versie (linksboven) komt de 1260 er ook in een S-versie (rechtsboven) met onder meer elektro- nische vering, een D-Air uitvoering (linksonder) met elektronica voor het activeren van de speciale D-Air jas en een spor- tieve Pikes Peak-machine (rechtsonder) met manu- eel instelbare Öhlins- vering, gesmede wielen en enkele carbon delen. >